Hallo allemaal,

Morgen zit ik hier al drie weken. Om precies te zijn vandaag 20 dagen. Als ik er zo over na denkt vliegt het best voor bij, maar aan de andere kant gaat de tijd ook zo langzaam als ik aan thuis denk. De dagen in het ziekenhuis gaan best snel voorbij. Ik leer nu al zoveel en heb het in het ziekenhuis echt naar mijn zin.

Als het goed is ga ik deze week aan het wondzorg project beginnen. Vanaf morgen gaan de kinderen weer naar school en is hun vakantie voorbij. In het ziekenhuis heb ik afgelopen week niet heel veel bijzonders meegemaakt. Al hoe wel donderdag was een drukke dag. Elke donderdag worden er z'n 60 a 70 jongetjes besneden. Donderdag heb ik dat dus gezien en dat was zeer interessant het was eigenlijk een kleine operatie. Het was natuurlijk erg pijnlijk voor de jongetjes dat was wat minder om te zien en wat voor geweld er soms bij werd gebruikt. Wanneer kinderen niet luisteren worden ze best hard geslagen. Eigenlijk wil ik er dan wat van zeggen of bij weg lopen. Maar dat doe je niet. Ik ben er nou niet helemaal achter of het normaal is. Zo zegt de een van wel en de ander van niet en weer een ander zegt dat het alleen normaal is als de ouders het doen. Beetje een vraagteken dus. Verder was er donderdag ook nog een meisje dat kokend water over zich heen had gekregen. Ze hebben hier een medische traditie om na de gebeurtenis kruiden op de brandplekken te doen en niet te koelen.

Verder heb ik me deze week ook meer verdiept in de mensen hier. Zo heb ik een meisje waar ik het goed mee kon vinden zoveel gevraagd en heeft ze mij zoveel verteld dat was zo leuk. Het is hier normaal dat een man meer vrouwen heeft, maximaal 4. Ze vertelde me dat de meeste vrouwen dat helemaal niet leuk vinden en jaloers zijn. Dat is dus ook de reden waarom ik vaak mishandelde vrouwen in het ziekenhuis tegen kom omdat, ze ruzie met hun man hebben gehad. Ik begrijp inmiddels ook waarom ik zo rijk ben hier in hun ogen. Afrika is gewoon een arm werelddeel het gemiddelde maand loon in Oeganda voor een fulltime baan is 700.000 shilling dat is iets minder dan €150,- per maand. Dat is echt weinig in onze ogen. Ik begin me de afgelopen week meer te realiseren hoe goed wij het hebben zelfs de 'arme' mensen in ons land hebben het goed. Alles is geregeld uitkeringen, daklozen centrums, verzekeringen noem het maar op. Het eten vind ik hier niet heel erg lekker maar je zal mij niet horen klagen er zijn hier genoeg mensen denk ik die honger hebben. Ik denk eigenlijk dat ik dat wel zeker weet met alles wat ik hier zie. Het doet me nog steeds wat en dat zal zo ook wel blijven. Het is bijzonder om dit mee te maken.

Ik ken inmiddels als een paar Oegandese woorden: jangoe = volgende (Patiënt), wansie = ja, djie = ei (zo zeg je het weet niet hoe je het allemaal schrijft). Kon ook tot 5 tellen maar dat ben ik weer vergeten nog even oefenen dus haha.

Het was mijn planning om dit weekend naar Jinja te gaan. Helaas lukte dit niet. Ik voelde me al mijn hele verblijf niet helemaal top fit en sinds maandag ging het alleen maar minder. Voor de zekerheid liet ik mij toch maar even checken in het ziekenhuis in Kampala. Dit ziekenhuis is vergeleken de rest het beste ziekenhuis hier komen mensen zoals ik naar toe als er iets is of voor Oegandezen met heel veel geld. Ik heb wat extra zuurstof toegediend gekregen en medicatie mee gekregen dus zal me binnen een paar dagen een stuk beter voelen zei de dokter uit de UK. Vrijdag ging ik naar huis zoals de verpleegkundige tegen mij zei maar achteraf bleek dat ik niet al naar huis mocht. Dus kon ik de volgende dag weer terug naar het ziekenhuis. Want de dokter wou me nog een keer zien en kijken hoe verder. Communicatie is hier een magisch woord. Alles gewoon op me af laten komen heb ik hier wel geleerd anders trek je het hier echt niet.. M'n persoonlijke ontwikkeling groeit hier dan ook enorm.

Vandaag ging ik naar het zwembad in Mukono om even bij te komen. Dit is me goed gelukt alleen ben ik nu weer terug in Nkokonjeru als een rode muzungo in plaats van een gewone muzungo. Ik ben gewoon verbrand met factor 50 in de schaduw? Zeer knap vind ik zelf. Alleen is het erg pijnlijk. Ik hoop volgend weekend naar Jinja een weekend te gaan.

Voor meer foto's kunnen jullie boven aan de pagina op foto's klikken. Ik spreek jullie snel weer. 145 dagen en ik ben weer in Nederland genieten dus!

Liefs mij