Lieve allemaal,

Zo ik blijf het maar zeggen, maar dat einde komt zo dichtbij. Hoe dichter het bij komt hoe erger alle gevoelens door mijn hoofd vliegen. Wil ik naar huis? Wil ik langer blijven? Moet ik dit moois voor altijd achter me laten? Nou de laatste vraag is zeker een NEE. Wat ik hier heb meegemaakt blijft m'n hele leven bij. En ik weet zeker dat ik nog eens terug zal gaan.

De week was minder waar zal ik eens beginnen.. gewoon bij de maandag. Ik kwam aan bij het ziekenhuis waar ineens allemaal nurse studenten rondliepen in hun groene pakjes. Ik had ze vorige week gemist. Ze komen drie weken hun stage lopen in het ziekenhuis. Heel leuk en ik zie er wel weer een uitdaging in zoals met de hospital day. Al zijn ze niet allemaal even serieus en begon ik me eigenlijk ook wel een beetje te irriteren. Er was geen werk genoeg en ik zag dat ze niet altijd in het belang van de patiënt dachten. Ik snap allemaal dat ze graag willen leren, maar met z'n 5e om een patiënt staan en degene die werkt geen eens ruimte heeft om zijn werk te doen. Hmm.. maar goed. Ik zag vooral jonge meiden die gezellig op een pop aan het oefenen was. Zo herkende ik mezelf er in. Maar dit is toch wat serieus op een echte patiënt..
Woensdag was weer z'n dag heg was rustig en we was gewoon geen werk. Ik was even met een collega mee gegaan naar de afdelingen. Vervolgens liepen we terug naar de eerste hulp waar ik werk en rende er een collega door de gang ACCIDENT!! Toen ik de hoek om liep en mijn collega riep pas op bloed! Lag er een plas met bloed die met drupjes bloed naar de patiënt toe liep. Inmiddels zat er al bloed aan mijn schoenzolen, want het was niet meer te ontwijken. Toen ik aan gelopen kwam zag ik een complete gaos. Iets wat je meer alleen in films kan zien. Dit beeld zal ook niet snel van mijn netvlies verdwijnen. Er lag een patiënt in de injectie kamer vol bloed en bloed aan het overgeven. Toen liep ik de andere hoek om en zag ik een patiënt op de brancard. Voor ik überhaupt wat gezien had riep mijn collega. "Larissa doe je uniform uit en doe een schort aan" zo gezegd zo gedaan. Toen ik terug gelopen kwam en enigszins geschokt was van de andere patiënt en bibberende handen had. Zag ik pas hoe erg de patiënt op de brancard er aan toe was. Hij bloedde letterlijk dood, alles zat onder het bloed. Onder de brancard lag gewoon een flinke plas bloed. Ga na dat deze patiënt er nog geen 5 minuten lag. De helft van de studenten stonden met mij collega wat te prutsen wat ik niet langer aan kon zien. Ik dacht ik ga er voor en ik doe wat ik kan als verpleegkundige. En wat was ik weer verbaasd over mijn eigen kennis. Ik nam de leiding en stuurde iedereen aan. Ik zal maar niet helemaal ingaan op de details wat we hebben gedaan. Ik kwam er achter dat de jongen van 17 5,6 schedel fracturen had. Ik voelde het gewoon verkeerd staan en het hoofd was gewoon zacht. Je doet wat je kunt en werkt met alles wat je in je hebt op z'n moment maar helaas heeft de jongen het niet mogen redden.. Zelf denk ik dat hij het in Nederland met wel alle middelen ook niet gered had. Vrij snel kon ik het naast me neer leggen en professioneel mee omgaan. Ik dronk een fanta en dacht het voelt voldaan ik heb gedaan wat ik kon en daar mag ik trots op wezen. De andere jongen leeft nog met allerlei fracturen in z'n gezicht. De jongens waren van een vrachtwagen afgevallen en op hun hoofd terecht gekomen.
Je zou dit soort ongelukken ook in Nederland kunnen zien hoe deze jongens er aan toe waren. Maar het was toch moeilijk om helemaal los te laten. Ik heb veel gezien in de afgelopen 6 maanden maar dit was wel het ergste wat ik meegemaakt heb. In Nederland zou ik na m'n werk lekker even zijn gaan sporten en thuis kom je in een goede situatie terecht. Hier is ook niet alles optimaal als je thuis komt dus is het moeilijk om los te laten al helemaal als iedereen er om je heen in het dorp over praat.
In de avond hadden we de afscheid bbq gepland voor de collega's van de meiden en mij. Super gezellig was het. Een fijne afsluiter van de dag en de tijd met de meisjes. Ik was wel helemaal gesloopt aan het einde. Donderdag zag ik de meisjes voor het laatst en hadden we snel afscheid genomen. Het was gelukkig niet heel emotioneel, want ik kan ze zo opzoeken in Nederland. De dag in het ziekenhuis was wel weer pittig. Zo kwamen er 3 familieleden van de overleden jongen van woensdag binnen. Ze aten niet meer en hadden te veel stress waardoor het ook met hen helemaal mis ging. Uiteindelijk zijn ze allemaal weer naar huis gegaan. Je blijft er wel zo in hangen en toch mee bezig wat er de dag ervoor is gebeurd. Na een vermoeide dag kwam ik eindelijk thuis. Alles was weg van de meiden, het was stil leeg en kaal. Er miste iets en ik had een leeg gevoel na de afgelopen twee dagen. Het diner kwam en moest weer alleen eten... Vrijdag was ik blij om weer op m'n werk te zijn onder m'n collega's. Dat voelt iets minder leeg en alleen. Al zie ik er zo op om ook van hen afscheid te moeten nemen. Dat zal ook nog vast een emotionele boel worden haha. Ik heb z'n respect voor mijn collega's hoe ze met hun werk om blijven gaan. Ze lachen altijd en hebben zoveel liefde voor hen werk ondanks wat ze elke dag weer zien.. het keiharde Afrika.. Ik leer ook zoveel van ze. Keep smiling everyday.
Het weekend was dan ook even rustig doorbrengen in Kampala en veel geslapen en alles laten bezinken. Zondag in de taxi was ik blij om weer naar huis te gaan. Net na Mukono kreeg de taxi chauffeur onenigheid met een auto bestuurder. Dus waren ze wat aan het ruziën achter het stuur waardoor de taxi expres keihard achterop de auto knalde.. AUW! Vervolgens gingen ze het buiten nog even uit vechten. Wat een idioten. Ik was bang en geschrokken dus bleef netjes zitten. Vervolgens had ik veel last van m'n nek, rug en ribben. Met wat gekneusde ribben en flinke pijnstilling gaat het gelukkig beter. Even veel rusten in m'n bed (niks voor mij). Keep smiling everyday :)!

Kortom het was niet helemaal mijn week. Jullie horen snel weer van me!

Veel liefs uit Oeganda

Bij de bbq met onze Oegandese oma en broertje Solomon.