Lieve mzungu's,
Nog 10 dagen.. het begint nu al emotioneel te worden haha. Zo moest ik gister middag de hele tijd huilen, omdat ik zo gelukkig ben en goed nieuws gekregen had. Het afscheid komt nu zo dicht bij. Ik kan bijna m'n boterham met kaas eten & m'n Hollandse snacks hmmm..

We zijn al weer ander halve week verder na mijn laatste blog, maar ik zal bij vorige week maandag beginnen. Na een half dagje werken in het ziekenhuis voelde ik me toch niet helemaal fit en adviseerde de dokter me om te gaan rusten. Nou zo als mensen weten dat is dus totaal niet mijn ding. Ik werd letterlijk er alleen maar zieker van. Dinsdag voelde ik me zo ziek en zwak en liet ik het toch maar even checken en ja hoor een luchtweg infectie. Het zat me allemaal even niet mee. Vervolgens lag ik woensdag al 3 dagen alleen maar in mijn bed waar ik echt zieker van werd. Ik had dus bedacht om dan maar even een paar uurtjes in het ziekenhuis bij m'n collega's te zijn. Dat deed me echt goed en ik knapte er van op. Donderdag dus maar gewoon een half dagje gewerkt. Dat was gewoon het beste medicijn wat op dat moment hielp om beter te worden. Donderdag kwam de jongen van de week ervoor. De andere jongen van het ongeluk. Hij kwam om zijn hechtingen te laten verwijderen. Ik zag aan zijn naam dat hij het was, maar aan zijn gezicht had ik het niet herkend. Zijn gezicht was eigenlijk totaal verminkt.. maar wat heeft deze jongen zoveel geluk gehad. En weer was het best moeilijk om de tranen te bedwingen. Het was mooi om deze jongen zo te zien met zoveel geluk. Hij heeft er zo goed als geen inwendig letsel aan over gehouden. Ook met hem had het anders af kunnen lopen zoals met zijn vriend..
Vrijdag was ik ook een halve dag aan het werk. Het was een public holiday dus de studenten waren er niet en er waren over de hele dag twee patiënten geweest. Voor de rest had ik veel gelachen met mijn collega's. Ik had besloten om nog even een nachtje in Nkokonjeru te slapen.
Zaterdag morgen ging ik vroeg weg richting Kampala. Na een beetje file was ik rond een uurtje of elf in Kampala. Daar zaten de twee nieuwe meisjes uit Nederland te wachten op hun taxi. De meisjes zijn nieuwe vrijwilligers die in het ziekenhuis en wondzorg project komen werken. Fijn dat ik ze nog even ontmoet had. Het weekend heb ik lekker even mijn eigen ding gedaan en tot rust gekomen. Zondag had ik heerlijk een lunch bij de KFC gegeten en een pizza gekocht voor mijn collega. Terug in de village zag ik de nieuwe meiden weer. Leuk om ook hun eerste belevingen te horen en weer wat gezelschap. Later kwam Joel (mijn favoriete collega) zijn pizza halen. Hij had een stukje en proefde wat Nederlandse snoepjes van de meisjes. Hij genoot zo en heeft me wel 100 keer bedankt. Ik ga hem echt missen wat een vrolijke man. Ik heb hem nog nooit chagrijnig gezien en geloof me, die Oegandezen kunnen er soms wat van haha.
Gelukkig voelde ik me inmiddels alweer stukken beter zondag avond. Na even een tijdje veel pech begon er weer een nieuwe week.
Maandag kon ik eindelijk weer aan mensen echt laten zien wat me hier zo blij maakt. Ik mocht de meisjes mee nemen naar het ziekenhuis en introduceren. Geweldig, want wat geniet ik zo van mijn werk. En dat is dan fijn om aan anderen te kunnen laten zien. Maandag middag ging ik de meiden introduceren in het wondzorg project in town. Er kwamen niet heel veel mensen z'n 10. Maar ik had ze voldoende geïntroduceerd.
Dinsdag was weer een dagje in het ziekenhuis aan het werk. De meisjes gingen rond 2 uur weg, want ze waren moe en verveelden zich een beetje. Ik moest blijven, want had een telefoon gesprek met mijn leraar voor mijn eindgesprek. Mijn eind gesprek ging super goed ik zal meteen het goede nieuws maar brengen. Ik heb mijn stage met een dikke goed gehaald!!! HAPPY ME! De sister mijn begeleidster de afgelopen 6 maand in het ziekenhuis zei zulke lieve dingen over me tegen me leraar wat me liet huilen. Zo lief en puur en ik herkende mezelf erin. Toen de dokter even met mijn leraar aan het praten was vroeg de sister waarom moet je huilen? Ik zei dat ik me zo gelukkig voelde en zoveel van mijn werk hier hou. Ik vertelde haar dat ik misschien nog nooit zo gelukkig in mijn leven was geweest. Het emotioneerde me gewoon. Het was natuurlijk ook gewoon wel even alles bij elkaar haha. Later toen we klaar waren met het telefoon gesprek knuffelde de sister me helemaal, ze gaf me een kus op me wang en ik voelde gewoon die dankbaarheid en trots. Zoiets zullen ze hier niet snel laten merken. Maar dit kwam zo puur uit haar. Ik ben gelukkiger dan ooit!

Dit vind ik voor nu een mooi iets om mee af te sluiten. Wat ik vandaag jen gedaan en hoe mijn laatste weekend gaat worden aankomend weekend vertel ik in mijn volgende blog. Nog even..

Heel veel liefs van mij