Een warme kerst

Lieve allemaal,

Alles gaat weer helemaal goed met me, te veel energie af en toe.. De gift die ik vorige week had gekregen was een thermobeker met de naam van het ziekenhuis erop. Zo leuk en het gaat alleen maar al om het idee.

Afgelopen week heb ik voor het eerst een patiënt gezien die met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Het ging om een zwangere vrouw die van het ene ziekenhuis naar ons ziekenhuis gebracht werd. Bijzonder om in al die vier maand voor het eerst dit gezien te hebben. De mensen hebben er gewoon geen geld voor.. Verder heb ik afgelopen week niet veel bijzondere dingen gezien dan normaal. Al zal ik jullie nog weer even op de hoogte brengen over het wondzorg project. De scholen hebben nu hun "zomervakantie" voor twee maanden. Ze gaan dus pas in februari weer terug. Wel jammer, want zo viel alles ineens wel een beetje in het water. Ze vertelde ons dit pas een paar dagen van tevoren dus hadden we niet heel veel tijd om te brainstormen over wat we gingen doen. Ik had op zich het ziekenhuis waar ik m'n handen aan vol heb en de examens, maar voor de meisjes viel alles een beetje in het water. Waar zij werken gingen de kinderen ook naar huis. Ze hadden niks meer te doen dus zijn zij vol aan de slag gegaan voor het wondzorg project. Al kost dat wel even wat tijd om dat op gang te brengen. We organiseren nu wondzorg in dorpen rond om Nkokonjeru. Alleen is het nog niet bekend en groot genoeg. Daar zijn we nu over aan het bedenken wat we kunnen doen en ondertussen geven we behandeling aan een aantal mensen. Vooral de meisjes hoor, want ik ben ook druk in het ziekenhuis. Maar waar ik kan helpen of wat ik kan doen doe ik.

Afgelopen weekend was het bijna kerst, de plannen stonden al vast en we gingen even naar Kampala om wat rust te nemen en wat dingen te kopen voor kerst. Zaterdag avond zijn we gezellig uit geweest in de bekende clubs. Heerlijk vind ik dat zelf. Het is dan echt zo genieten van alles. Voor ik het weet ben ik weer terug..
Na het weekend in Kampala waren we zondagmiddag weer terug in the village. We hadden zin in kerst al voelde het niet zo kerstig. Op kerst avond zouden we wat gezelligs doen, maar eindigende in ouwehoeren met ons Oegandese broertje Solomon. Zo ben ik en daar geniet ik dan zo van. We renden rond en waren aan het grappen, ik zat weer eens vol energie. Eerste kerstdag was vroeg opstaan, want we gingen half 8 naar de kerk. Het was zo bijzonder om dit mee te maken. We kregen natuurlijk weer een mzungu plaats. Heel lief en vriendelijk allemaal, maar ik voel me niet anders..! De dienst heb ik wel vanaf de beste plek mee mogen maken en heb dat echt tot me laten komen. Na de kerk dienst hebben we nog wat reclame gemaakt voor het wondzorg project.
Vervolgens zijn we naar huis gegaan en gerust haha. Het was ook erg warm dus even ene rust momentje kwam goed uit. Rond 1 uur ging ik naar mijn collega's. Ik wilde graag mijn kerst met hen vieren, omdat het bijzondere belangrijke mensen voor mij hier zijn geworden. En ik wilde het graag lokaal vieren. Het was super om te zien hoe ze kookten met eigenlijk niets. Toen het eten klaar was gingen we met z'n allen op de grond zitten en eten denk aan picknicken met lokaal eten. Geweldige ervaring! Na de lunch (wat in Nederland het kerstdiner is) gingen we kijken bij het voetbalveld, daar was een voetbalwedstrijd. Na niet lang volhouden, omdat het gewoon te warm was ben ik met een collega naar haar grootmoeder geweest in het klooster. Zo interessant was het ik ben nog nooit eerder in een klooster geweest waar de nonnen nog echt leven. Het was net een paradijs binnen de hekken alleen wist ik ook hoe het gewone leven buiten het paradijs van de nonnen is.. De oude non genoot zo van het moment dat ik er was en heb zo lang en veel met haar gekletst, geweldig mens.
Tweede kerstdag konden we even uitslapen. Rond 11 uur ging ik weer naar mijn collega's om ook tweede kerstdag te vieren. De lunch was nu wat meer een gewone lunch voor hier. Het was meer een relax dag en hebben films gekeken. In de middag kwamen de andere meiden ook om mee lol te hebben en te relaxen en later een diner te eten. Toen het donker was hebben we een boda naar huis genomen. We wilden nog een film kijken maar dat ging helaas niet door, de fake film deed het niet haha. Na wat nootjes en soda zijn we gaan slapen, want vandaag moest er gewoon weer gewerkt worden.

Vandaag heb ik iets super gaafs gedaan maar dat ga ik in de volgende blog vertellen. En ik zal voor de geïnteresseerden vragen aan de andere meiden of ik de link in de volgende blog mag zetten zodat jullie die ook eens lezen hoe zij dingen beleven of wat zij doen.

Voor nu ga ik snel slapen, morgen weer een dag werken! Ik heb er zin in en ben in een vrolijke bui!

Tot snel allemaal, liefs.

Christmas party!

Lieve allemaal,

Na een leuk weekend vorige week volgde dit weekend weer een fantastische dag, de Christmas party!

Het begin van de week begon weer met een dipje.. ik had twee weken lang al wat buikpijn maar dacht dat gaat vanzelf wel over, want mijn weerstand is nou eenmaal niet het zelfde als normaal. Zondag avond begon de pijn erger en erger te worden. Dinsdag was het zo ondragelijk en constant aanwezig dat ik besloot om het toch maar even te checken in Kampala. Het taxi ritje op die hobbelende wegen was geen pretje.. Na allerlei onderzoekjes en een echo was het duidelijk waar de pijn voor 40% weg kwam. Gelukkig was ik daar nog op tijd bij en kon het meteen behandeld worden blegh die pillen vergeet ik nooit weer en dan moet ik ze over twee week weer innemen. Maar goed na twee dagen ziekenhuis en onderzoekjes en Afrikaanse style kon ik terug naar the village en moest ik vrijdag of zaterdag terug komen om te kijken wat die andere 60% was. Na nog veel pijn gehad te hebben ben ik vrijdag terug gegaan en hebben ze de andere pijn ook kunnen verklaren, een infectie. Ik was dus flink ziek en dat kwam door het zwemmen in het water, en de onhygiënische wc, gaten en eten waar veel bacteriën in zitten. Niks aan te doen word ik hard van voor als ik terug ben in Nederland haha. Het zwemmen in het water had ik kunnen voorkomen, maar het was te mooi en bijzonder om het nooit te doen in mijn leven. Die ervaringen waren geweldig en gaan nooit meer van mijn netvlies af. Gelukkig voel ik me nu al stukken beter na al die zware medicijnen. De andere meiden zouden dit weekend naar de bergen om daar te klimmen. Ik had besloten om dat weekend dan naar de party te gaan met mijn collega's. Ik was dus als eerst weer een aantal dagen en nachten alleen, gelukkig komen ze vanavond weer terug. En helemaal alleen was ik niet, want er waren voor de verandering andere gasten.
Zaterdag was de CHRISTMAS PARTY. Mn collega's hadden het er al sinds de hospital day over en dat ik ook moest komen. En het is toch ook wel bijzonder om een echt Oegandees feestje bij te wonen met al mijn collega's? Nou hoe ik er over dacht klopte in een woord het was fantastisch! Ik kwam om 1 uur in de middag na de opening hadden we een lunch met lokaal eten. Ik ben er niet heel weg van maar heb heerlijk gegeten van de dingen die ik lekker vind. De lunch werd er wat gedanst en gifts aan elkaar gegeven. Ik heb ook wat gekregen maar wat er in zit geen idee ik moet het nog open maken. Aan het einde vroeg iedereen of ze met me op de foto mochten om de beurt, net een beroemdheid.. voor even was het leuk maar later begon het vervelend te worden. Een en al gezelligheid. Na dat iedereen de gifts had was het donker en begon iedereen te dansen. Rond half 9 kregen we een diner zonder bestek dus heb ik lekker Afrikaans met mijn handen gegeten zoals iedereen. Op de party werd ik echt behandeld als een mzungu terwijl ik mij gewoon het zelfde als hen voel. Toen de sfeer er goed in zat en ik ook danste met mijn collega's kwamen de jongens uit town ook even kijken. Toen was het niet helemaal veilig meer voor mij. Want iedereen wilde met de Mzungu dansen dat ze er zelfs over wilden vechten.. toen moest ik dus noodgedwongen weg uit het gezelschap.. De boda's naar mijn home place terug waren ook niet meer veilig dus heb ik een nachtje door gebracht in het guesthouse bij het ziekenhuis en mijn collega's. Het was super leuk en gezellig ondanks het kerst gevoel dat er niet is, het einde was alleen wat minder.

Jullie horen snel weer van mij. En kijk vooral in het foto mapje voor meer foto's van de Christmas party.

Lief uit Oeganda

Back to the basic

Hello everybody,
Vandaag nog precies twee maanden voor ik terugkom naar Nederland. Aan de ene kant klinkt het lang en aan de andere kant nog maar zo kort.
Afgelopen week was me wel weer een week zeg. Momenteel zit ik er een beetje doorheen. Alles is op sommige dagen niet leuk en heb ik nergens zin in en kan ik alleen maar verlangen naar mijn "luxe" leven in Nederland.. Het is gewoon alles bij elkaar. Maar ik zet door, want die girlpower heb ik hier wel ontwikkeld. Dat was dus ook de reden dat ik zo laat mijn vorige blog pas heb geschreven.
De week begon dus wat minder. Het zijn dan pittige dagen om toch door te zetten, naar stage te gaan en de examens te maken en het eten dat ik krijg maar gewoon op moet eten. In deze mindere dagen heb ik wel mijn eerste examen afgemaakt :)!
Halverwege de week ging het weer wat beter en ben ik weer volop aan de slag gegaan op mijn stage en genoten natuurlijk.
Vrijdag had ik een dag vrij genomen van stage om een weekend te vertoeven op het Ssese eiland. De wekker ging al om 5 uur in de morgen om op tijd bij de taxi te komen. We hadden een lange reis naar Entebbe waar we de boot naar het eiland namen. We moesten nog even voor we op de boot gingen naar het toilet, maar wat we daar aan troffen.. De Oegandese wc's waren we wel gewend, maar deze was echt extreem.
Na drie uur varen met de boot kwamen we aan op het eiland. WAUW zo prachtig hier!! (Check de foto's). Het was alleen wel echt back to the basic. Een tent, insecten alle soorten en maateen, koude douche en een vreselijke badkamer.. gelukkig gingen we maar liedjes zingen die ons blij maakten. Achteraf wel genoten, maar niet voor herhaling vatbaar de tent dan haha.
Heel erg tot rust komen was er niet van gekomen en hadden vies weer mee gebracht, dus hadden veel regen. Zaterdag hadden we het rustig aan gedaan. Na de lunch tijd klaarde het op en scheen de zon. We gingen zwemmen met de Oegandezen die ook bij het resort verblijven en ik ontmoet had de avond ervoor bij het kampvuur. Wat een bijzonder moment. We speelden volleybal in het water met Oegandese regels. Fantastisch met dat uitzicht erbij, of dat ik in een film zat. Toen het donker werd speelden we op het strand de volleybal verder. Wat heb ik genoten, zo bijzonder. Nadat we klaar waren met volleybal zat ik onder het zand. De douche vond ik maar niks dus had ik besloten om me te gaan wassen in het meer, ik wilde dat altijd nog een keer doen. Zo hoefde ik ook niet weer in die vreselijke douch. Het was allemaal zo bijzonder alsof ik in een film zat. Nadat ik gebadderd had in het meer maakten we ons klaar voor een leuke avond. We gingen ergens lekker wat Mzungu food eten. Het ging allemaal op Afrikaans tempo, dus had ik geleerd wat op mijn hoofd te kunnen dragen. Hilarisch was dat haha de foto staat hieronder. Na het eten gingen we nog naar de club bij het resort met de leuke Oegandezen. Het was een kort nachtje geworden want de wekker ging alweer om 6 uur om op tijd bij de boot te zijn om weer terug te gaan. Na snel gehaast waren we de laatsten die op de boot gingen. Ondanks de regen niet veel op het eiland kunnen doen, maar ondanks toch genoten van weer een bijzondere ervaring. Na weer een dag reizen zijn we nu weer in Nkokonjeru.
In het ziekenhuis hebben we een kerstboom en alles en iedereen is al flink in de kerstsfeer. Ik voel niets van de kerstsfeer, maar ik hoop dat die nog komt. Het klopt gewoon niet want het is hier zomer met zeer hoge zomerse temperaturen. Het klopt gewoon niet en al helemaal niet meer met alle sneeuw verhalen. Het is hier gewoon super warm.

Door de afgelopen korte nachten houd ik mijn ogen bijna niet meer open. Ik heb wel op tijd deze keer de blog geschreven haha. Voor nu zeg ik sula bulungi!

Liefs mij

Te laat..

Lieve allen,

Deze blog is nog al laat.. Zoals ik al had verteld ik ben ingeburgerd dat is mijn excuus. Voor deze blog moet ik soms wel wat verder terug in mijn geheugen graven maar goed. Dat doe ik graag voor jullie.

De week begon normaal. Ik zou mijn eerste examen gaan uitvoeren alleen was het wachten op een goede patiënt voor mijn examen. Na wat stress en geduld melde er een juiste patiënt zich woensdag toen ik net naar huis wilde gaan. Inplaats van 16:00 werd het een latertje, maar dat moet je over hebben als iemand die in de zorg werkt haha. Ik was blij dat ik mijn patiënt had voor het examen. Direct heb ik de eerste dingen uitgevoerd bij de patiënt. Vlak voor het donker ging ik snel naar huis. Want je wilt niet in het donker als vrouw alleen over straat lopen, laat staan een Mzungu. Donderdag heb ik de hele dag aan mijn examen gewerkt en het hele verpleegplan opgesteld. En me echt alleen maar bezig gehouden met de patiënt, het uitleggen en overleggen met mijn collega's. Heel leuk maar alles kost gemiddeld gewoon wat meer tijd in Oeganda.. Er is voor een paar weken in het laboratorium ook een Mzungu aan het werk om te oriënteren welke studie ze wil gaan doen. Helaas geen Nederlands praten maar Duits. Donderdag voor de lunch werd ik gevraagd of ik wilde helpen om vaccinaties voor baarmoederhals kanker te zetten op een school. Daar wilde ik zonder twijfel natuurlijk aan mee werken. Ontzettend veel kinderen gevaccineerd. Voor het eerst had ik een intra musculair injectie verkeerd geprikt. Ik heb goed gehandeld en dat was super fijn. Het zou een beste verpleegkundige kunnen overkomen. Je moet alleen weten hoe je juist moet handelen en dat wist ik :). Eenmaal terug bij het ziekenhuis had ik de Mzungu gevraagd of ze mee wilde lunchen bij het restaurant in town. En dat wilde ze waar we bonen met rijst gegeten hadden (zoals ik elke lunch eet). Het was leuk om haar verhalen te horen en dat Engels gaat me gewoon goed af.
Vrijdag had ik het examen voor in de praktijk met de patiënt afgerond. De patiënt was "staborn" want hij wilde naar huis terwijl de dokter geadviseerd had nog even te blijven.. Maar goed ik ben al gewend aan de Oegandese cultuur, want heb er zelf ook wat van weg. Verder was er vrijdag een jongetje waar echt weer op Afrikaanse stijl aan gewerkt werd. Ik zag de angst van het jongetje in mijn ogen waar hij mij recht in aankeek met zijn bruine knoepers. Zijn saturatie was zorgwekkend en had duidelijk een slechte ademhaling. Hoe het afgelopen is kan ik jullie helaas niet vertellen. Ik weet het zelf namelijk ook niet. That's life.. Verder kwam er nog een jongetje binnen die een mega wond had aan zijn arm, diep en groot. Het was allemaal heel interessant om het te zien en te assisteren bij het hechten. Niet te vergeten ik heb vrijdag voor het eerst helemaal alleen en perfect een infuus gezet!
Aan het einde van de middag voelde ik me totaal niet goed. Mijn collega's waren zo overbezorgd ze wilden me meteen een infuus aanbrengen. Met mijn gezonde verstand had ik maar gezegd dat ik dat niet wilde. Een ding is zeker, als ik ooit heel ziek ben, wordt ik sowieso gered door mijn overbezorgde collega's. Maar goed het plan was om naar Kampala te gaan, dus daar gingen we dan. Een pittig ritje naar Kampala was het wel. Gelukkig was ik levend aangekomen dus geen paniek. Ons favoriete hostel was helemaal vol geboekt, dus zat er niets op dan een andere uit te proberen. Super mooi was het daar alleen wat meer voor de oudjes haha. Het voelde als een vakantie resort.
Zaterdag hadden we een relax dag gepland. Nou die had ik echt heel erg nodig na al dat stressen van afgelopen week. We gingen naar het zuiden van Kampala aan het meer. Daar was een heerlijk groot zwembad met spa. GENIETEN dus, ik heb er echt van genoten. In de avond gingen we naar een festival met mensen die we eerder ontmoet hadden. Ik vond het niks aan, ik vond het geen festival haha. Gelukkig waren we alweer snel in ons vertrouwde club vlakbij het hostel. Want voor zaterdag konden we nog wel terecht in ons favoriete hostel. Kortom een super leuke en ontspannende dag, avond en nacht gehad. Zondag lekker rustig aan gedaan en rustig naar huis getuft in de taxi. Ik was moe en het klokje tikte snel voorbij waardoor er van de blog schrijven niets meer kwam.

De rest komt in de volgende blog. En het heeft nog wel een vervolg waarom 3 dagen te laat? Dat is nou weer een te overdreven Oegandese tijd. Een voordeel is, het duurt niet lang tot de nieuwe blog.

Tot snel allen!

Groetjes uit Oeganda

Fort portal

Hallo allemaal,

Zo dat was me weer een week met een weekend.

Ik was jullie nog wat vergeten te vertellen in mijn vorige blog over de magic soap. Het is echt een aanrader voor iedereen. Ik had het wassen van mijn kleding wel beter onder de knie, maar het werd nog niet allemaal zo schoon als ik wilde.. En schoenen wassen lukte me al helemaal niet. Schoenen wassen? Ja, het is hier nogal een dingetje vieze schoenen. Wanneer je schoenen vies zijn praten de mensen over je. Dus moest ik er maar een oplossing voor vinden. Ik vond in de supermarkt in Mukono de zeep die iedereen voor alles gebruikt. En ik vond een borstel die ik ook voor het wassen kon gebruiken. Nou ik heb er maar de magic soap van gemaakt, want wat een wonder middel. Ik krijg al mijn kleren stuken beter schoon en mijn schoenen krijg ik zelfs als nieuw. Dat neem ik mooi mee naar Nederland terug om al mijn andere schoenen ook eens te poetsen.
De week begon normaal zoals anders. Behalve dat we een paar dagen geen stroom hadden omdat, ze de rekening niet hadden betaald.. Nou dat moest mij natuurlijk weer overkomen. Dat was dus af en toe wat stroom tappen in het ziekenhuis waar ze wel de rekening netjes betaalde. Gelukkig hebben ze de stroom nu betaald en hebben we weer stroom. Maandag en dinsdag werkte ik in het ziekenhuis en bereide ik me voor op de examens. Woensdag was dat moment aan gekomen om mijn visum te verlengen die vandaag zou verlopen. Ik zag weer even de verschillen met Nederland. Ik kwam binnen waar mensen keurig op een bankje zaten te wachten op hen beurt. De man die werkt voor de overheid om mij het visum te verlengen zei dat ik meteen door kon lopen naar zijn kamertje. Het is hoe je het maar wilt noemen. Er was van houten planken gewoon een kamer gemaakt zonder deur. Gewoon een opening, privacy?? Terwijl ik met de man het visum aan het regelen was hielp de man tussendoor gewoon ook even iemand anders waar ik bij was. Ik weet veel over die man die ook geholpen werd. Want de privacy was niet nodig. Hoe moeilijk ze bij de man deden die een paspoort wilde hoe makkelijk het bij mij ging. De man vertelde dat ik $50 moest betalen. Daar was ik het wel mee eens, want dat is wel de normale prijs. Ik vroeg waar ik kon betalen. De man antwoordde "geef het maar aan mij ik breng het zo daar heen". Uuh ja ja de man stopte het in zijn portemonnee met een grijns van oor tot oor. Binnen 5 minuten stond ik met de juiste papieren weer buiten. Tegen de man in gaan was geen optie. Als ik dat wel had gedaan, had ik een probleem. Vervolgens lekker in mijn eentje gelunched in jinja en terug gegaan naar Nkokonjeru. De meiden waren alleen zonder mij voor wondzorg gegaan, super!
Donderdag werkte ik weer een dagje in het ziekenhuis. Het jongetje waar we ons z'n zorgen om maakten was de maandag niet voor zijn injectie gekomen.. donderdag had Gerke hem dus van school gehaald en naar het ziekenhuis gebracht. En dat is een best eindje lopen en wat vreselijk ok te zijn dat het jongetje dat op zijn blote voeten moest doen. In het ziekenhuis zag ook mijn collega dat er meer moest gebeuren. En na veel praten met de school van het jongetje kwamen we er achter dat de oma niet echt luisterde naar wat ze zei. Ze vertelde al vaker dat de oma waarschijnlijk wel naar ons zou luisteren omdat wij mzungu's zijn, vreselijk.. Daarom hadden Gerke en ik maar een besluit genomen om naar de oma toe te gaan en te vertellen wat er moest gebeuren. We hadden wel ervoor gezorgd dat we veilig heen gingen met goeie mensen om ons heen. En mesen die goed Engels spraken om te translate. Toen we daar aan kwamen zagen we direct waar we beiden al bang voor waren. Nou ik denk dat ik het niet eens hoef te vertellen. Het jongetje sliep in z'n eigen urine en had ongewassen kleren. Meer zeg ik niet jullie kunnen de rest zelf invullen. Het is ook gewoon te schrijnend om er over te vertellen. Dit is wat hier ook speelt naast al het 'mooie'. Maar echt precies dit is een reden waarom ik hier ben. We gaan kijken wat we voor dit jongetje verder kunnen betekenen..
We hadden lang uit gekeken naar het weekend. We zouden een weekend naar fort portal gaan in het zuid westen. We hadden er ons super op verheugd alleen kostte het wel een dag reizen. We hadden besloten om donderdag na stage naar Kampala te gaan en daar een nachtje te overnachten. De vrijdag vertrokken we heel vroeg in de morgen naar fort portal in een grote bus. We hadden als tip gekregen om niet achterin te gaan zitten vanwege de hobbels. Maar ja er was natuurlijk alleen nog maar plekken vrij achterin. Nou we hebben het geweten. We vlogen af en toe letterlijk een meter de lucht in en vielen met pijn weer terug op onze plek. Gelukkig hebben we de bus reis overleefd haha. Eenmaal in fort portal was het super mooi! Overal bergen zo geweldig. En eindelijk wat Nederlands gegeten bitterballen, jammie. Zaterdag zouden we kijken bij een triatlon, maar omdat we die avond ervoor opstap waren geweest kwamen we op het laatste moment aan en konden we alleen de finish kijken. Maar wat een prachtig uitzicht daar bij een meer. Genieten was het! En ook deze avond gingen we weer gezellig een avondje uit. Wat weer in weinig slaap resulteerde terwijl we zondag vroeg op moesten om weer een dag terug te reizen. Gelukkig deze keer voorin de bus. Echt een super leuk weekend. Ook heb ik wat nieuwe dingen gebrokeners een plaatselijk biertje wat niet zo lekker was, geit wat wel te eten was en sprinkhanen die waren best lekker alleen zag je alles nog zitten, bah. Gewoon niet te veel over na denken haha.

Sorry voor het een dagje langer wachten op m'n blog. Ik was gisteren in slaap gevallen tijdens het maken van m'n blog haha. Nu wachten op het eten en vanavond vroeg op bed.

Groetjes uit Oeganda

Op de helft!!

Lieve allemaal,

Weer een week achter de rug en morgen op de helft. Wauw wat een mijlpaal al!

Dat ik hier dus al op de helft ben betekend ook dat mijn visum afloopt dus die ga ik aankomende woensdag regelen, dus een week geen wondzorg voor mij komende week. Jammer dat ik het even een keertje moet overslaan, maar weet dat het bij de andere meiden ook goed in handen is.

Over het wondzorg, Gerke en ik hadden maandag het jongentje gevonden op zijn school. Hij zag er beter uit dan de week ervoor. De zorgen die we ons maakten over hem waren terecht maar hij was niet ziek gelukkig. We houden goed bij of hij naar het ziekenhuis gaat voor de injecties en of zijn oma en de school de medicatie juist geven. Als de meiden deze week hem weer zien ben ik benieuwd hoe hij nu is. Ons goede werk geeft resultaat. En dat is ook goed te zien in de aantal kinderen die we bij alle scholen behandelen. De cijfers dalen over het algemeen, erg positief dus.

Afgelopen week mijn tussenevaluatie gehad en hard gewerkt aan de opdrachten die nu voldoende zijn. Het gesprek met mijn leraar was positief en aankomende week start ik met mijn examens voor de andere halve periode. Heerlijk gevoel dat het allemaal goed gaat ondanks ik soms moeite heb om prioriteiten te stellen als het gaat om het theoretische werk. Een leer puntje voor de komende weken dus.

Dit weekend zijn we naar jinja geweest om weer leuke dingen te doen maar geen raften haha. Gerke voelt zich gelukkig alweer bijna helemaal de oude. We hadden in de planning om zaterdag te mountainbike en paard te gaan rijden met zonsondergang. Helaas ging beg paardrijden niet door dus hebben wat andere leuke dingen gedaan. Het mountainbike in de ochtend was super gaaf alleen zeer intensief en kwam terug met een mega rood hoofd wat na een uurtje bijkomen weer weggetrokken was. Toen we aan het genieten waren van een heerlijke tosti kwamen er twee mzungu's om te vragen of we mee gingen voor een sub tochtje. Daar moesten we wel even over na denken omdat we wel weer in de Nile konden vallen. Maja waarom ook niet dus gingen we mee. En daar heb ik geen spijt van gekregen. Zo mooi om op de plank te staan een beetje te peddelen en genieten van het uitzicht. Beautiful! Het uitzicht alles ik heb het echt in me op genomen. Om 5 uur hadden we gereserveerd voor een boot cruise met zonsondergang. Wij als meiden kwamen natuurlijk weer eens te laat maar goed. Zo mooi dat het was! Het was nog mooier dan hoe het er op de foto's uit ziet. Het voelde echt als vakantie, zo genieten. Na zonsondergang weer terug bij het camp was er voetbal en rugby waar fanatiek naar gekeken werd door de vele mzungu's. Er hing een hele gezellige zweer waarna gewoon iedereen lekker genoot van een drankje. Jong en oud van over de hele wereld. Genoten hebben we het was gewoon een groot feest waar iedereen ook gewoon gezellig met elkaar praatte. Om een uurtje of 3 besloten om uitgeteld maar te gaan slapen met weer een gezellig weekend achter de rug. Heel veel uurtjes geslapen had ik niet want de monkey's op het dak hadden ook nog een after party met elkaar. Bijzonder hoe de natuur is hier en je alles mee maakt. Het kostte me wel een korte nacht maar het was het waard om de natuur zo te horen met die apen. zondag hebben we het rustig aan gedaan en waren weer vroeg terug gegaan naar Nkokonjeru. Er was een voetbal wedstrijd met mijn hospital tegen een school. Iedereen had vrijdag al gesmeekt of ik ook wilde komen kijken dus waren we even net z'n drieën wezen kijken. En ja hoor ze hebben natuurlijk gewonnen! De winst was een geit. Nou zo blij dat ze waren de fanatieke, professionele fake voetballers. Lachen was het om te zien haha.

Kortom weer een leuk weekend. Aankomende periode wordt een spannende periode, maar ik ga ervoor het diploma komt in zicht. Al wil ik nog niet te vaak nadenken over het feit hoe snel het gaat en dat ik al op de helft ben.

Ik ga snel slapen zo en wat uurtjes slaap inhalen. Mijn verbrande benen van twee weken geleden vervellen behoorlijk maar zonder pijn. Tot volgende week!!

Veel liefs van mij

Vitamines

Hallo allemaal,

Deze blog zal niet zo lang worden als de vorige haha. Het gaat goed met me. Ik zit nu wel een beetje in een klein dipje, ik zou graag even iedereen willen zien en weer terug. Ik wil niet hier weg maar het gewoon met de mensen om me heen in Nederland delen. En ik mis iedereen natuurlijk nog steeds.

Maandag ben ik met Gerke opzoek gegaan naar het jongetje waarvan we ons af vroegen of hij wel oud zou worden.. We mochten hem van het project helpen en naar het ziekenhuis brengen. Dit hebben we gedaan. Hij had inderdaad het wel echt nodig en we hadden zelf nog wat kennis op gedaan op internet en hij zou inderdaad niet heel oud worden als kind. Vreselijk was dat even slikken maar we konden hem helpen. Eenmaal woensdag op de school van het jongetje voor het wondzorg project wilde ik controleren hoe het met hem ging en of hij de medicatie inderdaad juist innam. Helaas vertelde de directeur mij dat hij de hele week al niet op school was en dat ze zich zorgen maakte over hem. Ik heb echt bewondering voor deze directeur. Deze vrouw heeft hart voor haar kinderen en is eerlijk naar ons toe wat ze denkt, hoe het zit of wat zij voelt. En die zijn er weinig want, de meesten slaan de kinderen keihard met een stok als ze niet luisteren of slaan de kinderen voor het hoofd. Bij deze school heb ik dat ook nog nooit gezien en dat kun je ook wel aan het gedrag van de kinderen zien. Het zijn kinderen die lekker kind en ondeugend zijn.

Na een gesprek met de directeur en mijn zorgen uitgesproken te hebben over het jongetje zou ze een leraar naar zijn huis sturen om te kijken wat de reden is waarom hij niet op school komt. Hij kan namelijk best dood ziek zijn geworden omdat hij bijvoorbeeld allergisch is voor de injecties die hij krijgt. Ik heb helaas niets meer van de directeur gehoord zoals ik met haar had afgesproken.. best zorgwekkend vind ik zelf. Helaas heb ik er de rest van de week niets mee kunnen doen. Ik ga morgen kijken of ik evt met Gerke het jongetje opnieuw kan vinden om zijn situatie te bekijken en te doen wat ik kan.

Gerke was afgelopen week ziek geworden. Ze had met het raften flink wat water binnen gekregen waar ze waarschijnlijk een bacterie of infectie opgelopen heeft. Woensdag na het wondzorg project zijn we dus naar het ziekenhuis gegaan. Ze moest vrijdag weer terug komen dat betekende dus in Kampala blijven. Omdat we met z'n 3e waren en er donderdag werk op ons lag te wachten in nkokonjeru heb ik besloten om donderdag morgen vroeg terug te gaan naar nkokonjeru. We hadden een dag wondzorg georganiseerd in town. Doordat ik uit Kampala moest komen en het verkeer niet mee zat deed ik er 3 tot 4 uur over. Ik zou niet op tijd komen maar ik kwam wel echt op een Afrikaanse tijd aan want ik was drie uur te laat.. Ik heb helaas maar vijf mensen behandeld deze dag. Erg jammer maar we hopen opnieuw binnenkort z'n dag te kunnen organiseren. Soms zijn de dingen gewoon niet anders. Wat wel positief is dat ik af en toe berichtjes via Facebook krijg van leraren of directeur of we ook bij hen langs kunnen komen of waar ze naar ons kunnen komen omdat het nodig is. Super positief dat het steeds bekender wordt want het zijn mensen uit verschillende plekken uit heel Oeganda.

Gelukkig kwamen Gerke en Kimberly vrijdag aan het einde van de dag weer terug. Gerke voelde zich steeds een beetje beter. We zijn zaterdag dus naar Kampala gegaan om even wat te relaxen. En zo gezegd zo gedaan. Het was wel een beetje saai vond ik zelf haha. Maar we hadden vorig weekend z'n geweldig weekend waar ik nog wel een weekje extra op kan teren. Kimberley en ik waren zaterdag nog wel Kampala even in geweest om wat rond te kijken. En vol verbazing vonden we een geweldig café wat vergelijkbaar is met een la place. We hebben dus drie heerlijke verse sinaasappelsap gekocht en op gedronken. De derde hadden we mee terug genomen voor onze zieke Gerke. Wat extra vitamines zijn zeker niet verkeerd voor ons en vooral voor Gerke niet. Gelukkig was onze eetlust loze Gerke heel blij met de sap (gelukkig maar). Omdat we zo te spreken waren over het café en de sap hadden we besloten om vandaag er maar te gaan lunchen. Dat was een goed besluit! Wat een heerlijke lunch alsof ik zat te lunchen bij de la place. Het stokbrood met tonijn en de sap deed me goed. De andere meiden hebben ook gesmikkeld. Gerke knapt gelukkig aardig goed op.

Ik was jullie nog wat vergeten te vertellen afgelopen blog. En ik wilde het graag wel met jullie delen. Er zat een vrouw met van dat prachtig gevlochten nep haar voor ons in de taxi. Ze zat perfect goed en wij zaten met z'n drieën achterin een perfecte timing om wat spanning op te zoeken en stiekem aan haar haar te voelen. Een hilarisch moment leverde het op waar de vrouw nooit iets van mee gekregen heeft hahaha.

Een korte blog schrijven zit er toch niet zo in als ik zo alles aan jullie wil vertellen. Ik ga maar snel slapen want het is hier al laat.

Sula bulungi & tot snel! (Meerfoto's van het raften staan in het foto album, bekijk ze vooral zo gaaf!)

PS ik heb het weekend het envelopje "dag naar verrassing" open gemaakt. Nou wat een verrassing allemaal lieve briefjes van familie. Deed me echt goed dank jullie wel!

Drukke week & taxi met kip

Hallo allen!

Het gaat super goed me. Ik geniet zo van elke seconde dat ik hier ben. Nog even en ik zit op de helft maar, daar denk ik liever niet aan want de tijd gaat te snel..

Het was echt een enorme drukke week. Alles weet ik vaak pas als ik er midden in zit. Zo gaat dat want, ze vertellen me niet duidelijk alles maar dat ben ik al helemaal gewend. De sister mijn begeleidster in het ziekenhuis had wel verteld dat er de zaterdag hospital day was alleen had ik geen idee wat het was. Op maandag kwam ik iets meer te weten en bleek dat hospital day een dag is dat sommige behandelingen en medicijnen gratis zijn. Wat een positief iets zeg!! Dinsdag liep ik als een normale dag naar het ziekenhuis. Toen ik aan kwam was er muziek en onwijs veel mensen. Ik dacht uuhm wat is dit voor feest op de vroege morgen? Nou het werd me nog wat duidelijker, van dinsdag t/m vrijdag waren er kampen en zaterdag was het hospital day. De namen waren anders maar de kampen waren hetzelfde als de hospital day. Maar de hospital day was meer een feest want na die dag wordt alles weer normaal zoals ze zeiden. Goeie actie vond ik zelf die dagen. Het was ontzettend leuk om deze dagen te werken nog leuker dan normaal. Ik werkte veel zelfstandig om dat mijn extra handen goed van pas kwamen al zeiden ze dat niet mijn collega's. Het gaf me wel een enorme boost zelfvertrouwen dat ik zo zelfstandig aan het werk was. Ik had ook z'n plezier in mijn werk. Normaal ook maar nu nog meer. Ik liep alleen maar rond met een big smile. Aan het einde van de middag stond ik ineens binnen 10 minuten in een groen pak in de operatiekamer om mee te kijken. Wat een fantastische ervaring, die kans had ik vast niet gekregen in Nederland. Ik vroeg me af of alles wel echt helemaal steriel ging. Maar ik dacht ik ga me hier niet druk over maken maar genieten van het moment om dit zo op deze manier te zien en alles te kunnen vragen. (Er staat een foto in mijn groene pak tussen de foto's). Eenmaal half 6 zei ik dat het misschien verstandig was om maar eens richting mijn huis hier te gaan. Wat een geweldige dag! Eigenlijk had ik zin om woensdag weer gewoon heen te gaan maar, weet dat de kinderen van het wondzorg project me ook hard nodig hadden. Tijdens het avond eten met de meiden maar even besproken hoe leuk ik het had gehad en gekeken of we alle scholen op woensdag konden doen. Het zag er realistisch uit als we flink door werkten. En het was gelukt hoor :). Ongeveer 75 kinderen behandeld want niet iedereen was op sommige scholen aanwezig omdat P7 examens hadden. Doordat we alle scholen op woensdag hadden gedaan en geen plan hadden bedacht vorige week voor donderdag kon ik werken in het ziekenhuis. Deze dag was misschien nog zelfs wel leerzamer dan de dinsdag. Mensen die me goed kennen weten dat ik echt een hekel aan braken heb als ik het zie of hoor van anderen ren ik het liefste weg. Nou of het zo moest zijn waren er zoveel patiënten die moesten braken deze dag ik het ziekenhuis. Ik heb het gezien en gehoord vreselijk maar wel weer wat overwonnen. En zoveel weer zelfstandig gewerkt en zelf overlegd wanneer het nodig was met de dokter. Weer ging ik zo laat naar huis als dinsdag. Het is gewoon zo leuk en gezellig met mijn collega's en het werk.

Vrijdag was het zelfde maar een stuk rustiger. En had donderdag en vrijdag ook met verpleegkunde studenten gesproken die mee hielpen. Echt interessant maar een wereld van verschil. Ze waren bijna klaar met hun studie maar hadden geen idee waarvoor het extra dopje was op de naald en hoe je een naalden box moest gebruiken. Uuhm veilig werken? Naja goed meteen even aan gepoot en ze dat maar op de Nederlandse manier geleerd. En dat vonden ze zelf en mijn collega's onwijs leuk dat ik dat deed. Ik dacht het zijn er maar 2 maar wie weet vertellen ze het in de klas wat de mzungu hun vertelde.

Vrijdag werkte ik niet de hele dag maar tot 2. Ik had met de meiden afgesproken om dan naar Jinja te gaan. Het voelde alsof we op vakantie gingen haha.

De taxi naar Jinja stopt op sommige plekken waar mensen als gekken op de taxi afrennen om hun producten aan je te verkopen. Maar deze mensen duwen het gewoon door het raam heen voor je neus zodat je het eigenlijk wel zou moeten kopen als zo iets in Nederland gebeurd. Het was zelfs zo dat ze de gebakken kip door het raam heen duwden en voor Gerke haar neus langs ging, vervolgens zat Gerke boven op mijn schoot van de schrik. En alle andere Oegandezen in de taxi lagen helemaal in een deuk van het lachen. En toen ik naar rechts keek zat Kimberley met een angstig hoofd haar raampje dicht te houden want, die was inmiddels ook bang voor kip. Ik nam de meiden voor het eerst mee naar Jinja dus wisten ze nog niet wat hun te wachten stond en had ik hun natuurlijk niet verteld. Dus toen hadden we dus taxi met kip, vandaar de titel dus.

In het hostel aangekomen waren we helemaal verliefd op het uitzicht, zo mooi!!! We hadden nog een burger gegeten en wat gedronken en gingen op tijd slapen. Zaterdag ging de wekker alweer vroeg. Na veel bang makende verhalen en angst voor het raften gingen we dan maar toch. En ik heb er zeker geen spijt van. Zeker heel wat angst momenten maar zo ongelofelijk vet! Eerst gingen we oefenen hoe het werkte en wat we moesten doen als de boot omviel of als je er uit vloog. De eerste waterval was dan ook wel even flink knijpen. Halverwege gingen we nog even back to the basic en op onze blote voeten een heel eind lopen. Daar haalde ik m'n teen nog open en zat er een splinter in PIJNLIJK gelukkig hadden we een vriendelijke gids in onze boot die me vervolgens dat zware loop ritje wel even doorhielp samen met de meiden. In de boot waren we dicht bij weer een harde stroming. De gids vertelde dat we om konden gaan en wat we dan hier moesten doen ivb met de keien. En ja hoor toen ik mij stevig vast hield met mijn peddel en het touw in mijn hand sloeg de boot over de kop. Ik had zoals de gids verteld de boot steeds vast kunnen houden al ging ik steeds kopje onder in de golven en verloor ik de peddel. Toen het water weer wat rustiger werd en na flink hoesten zag ik de gids. Iedereen was weg en was er met een andere jongen uit de boot, de gids en ik zelf. We moesten het werk dus even met z'n drieën doen. Bijkomen zat er niet bij hoor. In de boot moesten we als een gek peddelen en de anderen uit het water halen die bij de safty bootjes lagen. Toen iedereen weer aan boord was konden we alles even bij praten en lachen zo, wat een avontuur en kregen we wat biscuits en ananas als lunch. En zo natuurlijk gewoon in het bootje snel die ananassen snijden en uit de hand eten GEWELDIG op de Nile.. Na de lunch had de gids me nog veel pijn gedaan door het steentje uit mijn voet te halen. Eenmaal bijgekomen met z'n allen gingen we verder. Ik voelde me sterk en niet bang weer wat overwonnen, een geweldig gevoel. We hadden met het raften wel een uitdaging opgezocht die ik sowieso hier wilde doen. Na weer een heel stuk verder kwamen we weer op een moeilijk stuk met stenen en kregen we allemaal instructies. En ja hoor onze boot ging helemaal omhoog in de golf en ik vloog er in mijn eentje uit. Uiteindelijk kwam er een kajaker me redden want in je eentje kun je niet uit die heftige golven zwemmen. Jullie zullen misschien wel denken waarom zou ik zo iets opzoeken in Afrika? Geloof me het was echt veilig en voelde vertrouwd. Deze mensen waren exspers met jaren ervaring. En een beetje avontuur opzoeken is niets mis mee haha. Aan het einde mochten we nog gewoon even in de Nile zwemmen en een beetje mee laten gaan in de stroming. We gingen wat zwemmen en met stukken planten in het water naar elkaar gooien haha. Op dat moment dacht ik wauw! Overal waar ik keek alles was mooi en zo bijzonder dat ik in de Nile lag te dobberen en dat hele raften overleefd had en gewoon gedaan had. Het was alsof deze dag een film was. Ik besefte me even dat het zo mooi was en het in me op moest nemen, dit is een dag uit mijn leven die ik nooit meer zal vergeten. Een van de beste dagen uit mijn leven. Alles was zo perfect. Na het besef momentje weer in de boot geklommen en roeiden we naar het einde. In de boot deelden we in het Engels onze bijzondere ervaring met elkaar. Weer aan land deden we droge kleren aan en gingen we heerlijk BBQ met het genot van een koud biertje aan de Nile. Eenmaal weer in het hotel nog wat gedronken en een leuke avond gehad. We sliepen om 23:00 maar het voelde als 5 uur in de nacht. Z'n geweldige dag was het. Zondag hebben we lekker rustig aan gedaan en nog even in town geweest. Eenmaal weer in Nkokonjeru was het al aardig schemerig dus hebben we even een verstandig belletje gepleegd om veilig thuis te komen.

Afgelopen week was een week waar ik met een super goed gevoel op terug kijk. Het is tot nu toe de leukste week geweest! Ik voel me blij en gelukkig. Wat heb ik het fantastisch hier. Ik zou het echt zo graag allemaal aan jullie willen laten zien en voelen. Ik probeer het dan ook allemaal zo goed mogelijk te omschrijven. Maar helaas zullen jullie het gevoel en de geur niet ervaren al wil ik dat zo graag delen want, het is fantastisch!

Ik zit inmiddels mijn blog wel een beetje zielig te schrijven haha. Ik zit met een koude natte doek op mijn mega rode verbrande benen, heb spierpijn, en de splinter is niet uit mijn pijnlijke teen te krijgen die ik nu aan het weken ben. Morgen maar weer even verder kijken want hij begint wat te ontsteken. Gelukkig kan ik met een trots en gelukkig gevoel terug kijken op de afgelopen week. Ik heb weer zin in de nieuwe week!

De foto's van het raften heb ik nu nog niet dus die deel ik volgende week met jullie.

Groeten uit het zonnige Uganda

Het uitzicht in Jinja op de Nile.