Hello sebo/nyabo,

Ja, de trouwe lezers weten vast wat ik bedoel. Super leuk om steeds meer Luganda te leren en te gebruiken. De mensen hier vinden het ook leuk als ik het gebruik.

Maar hoezo feest in Kampala zouden jullie je wel af vragen. Na het mindere nieuws en gevecht in het parlement van vorige week was deze week de rust weer teruggekeerd gelukkig. Ik kon dit weekend dus naar Kampala het was zo onwijs druk. Het was namelijk feest op het moment dat ik met de taxi door Kampala reed. Er was carnaval en gisteren moest Uganda voetballen tegen Ghana. Het koste dan wel even wat tijd om op mijn bestemming te komen maar dat ben ik inmiddels wel gewend. Dus een wat langere reis en fantastisch uitzicht vanuit de taxi had ik er voor over. Er hing z'n gezellige feest sfeer in Kampala, geweldig om te voelen! Helaas hoorde ik dat het een saaie voetbalwedstrijd was en eindigde met 0-0. Het voetbal is hier een groot ding net als in Nederland. Wat ik hier wel leuker vind aan het voetbal dan in Nederland is dat elke wedstrijd die Uganda speelt de sfeer voelt alsof er een WK of EK is wanneer je eigen land speelt. Precies die sfeer die in Nederland dan hangt, hangt hier met elke voetbalwedstrijd en het maakt niet uit of het tegen een land is in Afrika of een kampioenschap in de wereld. FANTASTISCH!! Ik wil zeker nog een keer proberen om een voetbal wedstrijd bij te wonen in mijn tijd hier. Ze zeggen de sfeer alleen al in het stadion is geweldig. Ik vind de sfeer op straat al geweldig laat dus staan in het stadion.

Verder heb ik gisteren wat spullen gekocht in Mukono waar niet genoeg van was voor het wondzorg project. Ook leuk om er op deze manier er zelfs mee bezig te zijn. In Kampala gisteren overdag was niet veel tijd meer. In de avond ontmoette ik eindelijk mzungu die voor langere tijd in Uganda zouden blijven net als ik. Er was zelfs een Nederlandse jongen wat, was ik blij om daar face to face mee te praten. Ik heb gisteren een erg gezellige avond gehad met een groep jongeren en wat Afrikaans alcohol uitgeprobeerd.Gemiddeld is iedereen wel iets ouder dan ik. Ik ben gewoon nog jong en kan nog genoeg reizen als ik dat wil. Ik zou voor vakanties nog wel een aantal landen willen zien in de wereld. Vandaag ben ik in Kampala in een stopping centra geweest. Leuk om dat 'luxe' hier ook eens te zien.

In het ziekenhuis was deze week niet iets heel bijzonders wat ik heb mee gemaakt vooral de standaard dingen gedaan. Wel wat spoedgevalletjes maar die zie je ook in Nederland. De spoedgevallen en het acuut handelen is wel iets wat ik echt leuk vind. Helaas kan ik er niet helemaal in mee draaien als een normale collega omdat, mijn Engels nog niet goed genoeg is om in z'n situatie alles te begrijpen en te helpen. Ze praten de helft van de tijd dan Luganda met elkaar waar ik dan al helemaal niets meer van begrijp haha. Wel jammer maar hoop dat het nog komt. Wat ik wel weer een bizarre dag vond was maandag. Er was zondag een (oud) collega overleden. Ik kende de persoon niet maar maandag was daar de begrafenis van. Binnen 5 minuten wist ik waarom iedereen weg ging en stond ik alleen met de dokter in het ziekenhuis. Om het nog even af te maken ging de dokter weg voor lunch en was ik alleen in het ziekenhuis. Gelukkig geen spoedgevallen op dat moment gehad maar wel klamme handen. Toen de dokter terug kwam, kwam er ook net een spoedgeval binnen. Leuk want, er was niemand anders dus mocht ik de dingen doen. De dokter doet namelijk andere dingen en mij aansturen. Toen ik die ochtend naar het ziekenhuis liep kwam ik een collega tegen die vertelde dat hij terug ging naar zijn familie, zijn broer was net overleden. Ik wist echt niet wat ik moest doen of zeggen en wat hier normaal is. Ik heb gewoon gezegd wat er in me opkwam.En maandag avond hoorde ik dat er twee jongens ruzie hadden gehad op het voetbalveld waarbij de ene jongen de andere jongen lelijk op zijn achterhoofd sloeg. De jongen raakte in een coma. Ze konden de jongen hier niet in het ziekenhuis helpen dus werd hij in de ambulance naar Kampala over gebracht maar heeft het helaas niet mogen redden..

Afgelopen woensdag startte ik eindelijk met het wondzorg project. Het is alleen wel wat je starten noemt. Heb nog steeds niets kunnen doen deze week, ontzettend jammer. Woensdag kreeg ik een introductie op de scholen en kreeg ik er een beetje een beeld bij. En ik kon mijzelf voorstellen en vertellen wat ik kom doen en wanneer. Erg leuk om de scholen te bezoeken. Eerst loop je het schoolplein op en staren alle kinderen je aan, vervolgens kom je bij een hoofd van de school in een kamertje en was de een blij en dankbaar en de ander chagrijnig. Maar ik ben op de scholen voor de wondjes en de kinderen niet om er anders van te worden wanneer iemand blij of chagrijnig keek haha. Wanneer ik een klas binnen liep gingen de kinderen allemaal staan en in het engels een welkoms lied zingen. Super mooi hoe al die kinderen samen zingen. Op donderdag werk ik ook altijd aan het wondzorg project alleen de scholen waren helaas afgelopen donderdag gesloten vanwege teachers day. Op 1 school was een meisje die naar ons toe kwam met beste een vieze grote wond op haar hoofd. Vreselijk om te zien dat ik dan weer weg moest en haar pas aankomende week kan helpen.. Machteloos voel ik me over dat soort dingen. Net als dat de juf met een groep kinderen naar het ziekenhuis kwam om te vragen waar ik bleef. Ik kon ze niet helpen want was nog niet gestart met het wondzorg project. Maar de kinderen hadden allemaal vieze kleine (pijnlijke) wondjes. Maar wat ik er aan kan doen doe ik. Ik wil en zal zo snel mogelijk willen beginnen alleen is dat niet altijd haalbaar. Wat ik zo bijzonder vind aan mijn beroep zowel in Nederland als hier is dat ik mensen kan helpen en iets voor ze kan betekenen. Helaas denkt niet iedereen daar zo over. Dat is ook helemaal niet erg want, verschil moet er zijn. Maar hier is dat 'cultuur verschil' dan wel weer echt in te zien. Ik krijg alleen maar meer zin om bezig te gaan ook een positieve kan dus.

Het stroom is sinds de laatste week beter. Heb elke avond stroom gehad. I am happy :). Ja dat zeg ik ook wanneer ik met mijn favoriet collega werk in het ziekenhuis.

Voor nu dacht ik dat het wel weer lang genoeg was. Iedere keer denk ik dat het een korte blog wordt maar voor ik het weet heb ik alweer een lap tekst. Jullie horen gauw weer van me, ik ga snel mijn bordje rijst eten voor het ijskoud is. Voor een klein filmpje in de taxi check m'n Facebook.

Liefs Laryssah (zo schrijft m'n collega mijn naam & spreken ze het ook wel een beetje uit)

PS: ik zit al 25% van mijn reis..