Lieve allemaal,

Dit zal helaas mijn laatste blog zijn over deze afgelopen periode. Een ding is zeker het zal nog lang niet de laatste blog zijn over mijn avonturen in Oeganda.

Wat ik de afgelopen 6 maanden heb meegemaakt, hebben mij gemaakt zoals ik nu ben. En daar ben ik onwijs trots op. Ik heb een ander stuk van mijn hart gevonden. De liefde voor mijn werk in Oeganda. Dat is dan ook de reden waarom ik in de toekomst nog zeker terug zal gaan. Mijn zelfvertrouwen heeft een enorme boost gekregen door dit avontuur. En mijn persoonlijke ontwikkeling ook. Ik zal iedereen die naar mijn ervaringen vraagt, vertellen dat als je de kans hebt die moet grijpen. Ik heb zoveel twijfels, gemengde gevoelens en onzekerheden gehad voordat ik weg ging en ook de 6 maanden waren niet bepaald makkelijk maar tot vandaag heb ik er geen moment spijt van gehad.

Waar moet ik beginnen? Ik weet zeker dat deze laatste blog lang gaat worden. Na het schrijven van mijn laatste blog braken echt die laatste dagen aan. Ik vond het moeilijk en had eigenlijk de hele donderdag en vrijdag z’n beetje zitten huilen. Donderdag was mijn laatste werkdag in het ziekenhuis en het was het laatste moment dat ik al mijn collega’s zag. De hele dag liep ik met een brok in mijn keel en de plakkerige rijst met bonen kreeg ik tijdens mijn lunch amper door mijn keel. Ik wist dat wat ik in 6 maand opgebouwd had de volgende dag allemaal zou achter laten, ik had inmiddels een leven hier opgebouwd waar ik zo gelukkig was. Aan het einde van de dag was er nog een meeting. Ik had besloten om hier bij te zijn, omdat ik dan alle collega’s echt voor de alles laatste keer kon zien. Die lieve woorden die de non over me sprak en hoe dankbaar zal ik nooit vergeten. Iedereen wilde dat ik graag nog wat ging zeggen dus zei ik maar “thank you” met stromende tranen haha. Wat ik gezien en geleerd heb in het ziekenhuis en hoe lief alle collega’s waren, echt geen woorden voor.

Vrijdag moest ik voor m’n gevoel nog een keer terug naar het ziekenhuis om nog even dag te zeggen, die laatste uurtjes braken aan in Oeganda. De non gaf me nog een klein kadootje, super lief! Ik voel me ook hartelijk welkom om terug te komen.
Na veel huilen stopte ik eindelijk toen ik een vriend uit Kampala zag die mij en al mijn spullen mee nam. Zoveel was er niet meer over, want ik had de afgelopen dagen eigenlijk alles weg gegeven wat ontzettend goed voelde. Ik heb namelijk thuis nog een kleding kast vol dus kon ik hier wel zonder mee.

Eenmaal ik de auto was het huilen eindelijk gestopt. M’n collega’s grapten al dat ik wel kon uitdrogen met al dat gehuil. Ik ging naar Kampala om daar de avond met wat vrienden door te brengen. Een onwijs gezellige avond en een lekkere pizza. We hadden zelfs nog een drankje gedaan in een van mijn favoriete clubs. Rond een uurtje of 1 vertrokken we richting Entebbe, het vliegveld. Eenmaal daar voelde alles zo raar, ik wilde niet weg. Het was zo dichtbij dat ik mijn familie en iedereen weer zou zien. Had ook nog een probleempje bij de douane, want ik had mijn schaar in mijn handbagage laten zitten.. oeps. Gelukkig met lief kijken kon ik zo doorlopen zonder schaar, normaal zat er een flinke boete aan.
4:15 boarden werd 5:45 boarden de zon kwam dus alweer op toen mijn vliegtuig opsteeg. Dat was wel weer even een momentje om een traantje weg te pikken, maar ik wist zeker dat ik snel terug zou komen en zo iets moois had meegemaakt de afgelopen tijd.

De reis viel me best mee en ging voor mijn gevoel sneller dan de heen reis. Met zoveel vertraging viel het wachten dus ook mee in Istanbul. Op Istanbul bevroor ik al bijna. Ik had WiFi gevonden om even thuis te laten weten dat ik op Istanbul was en bijna thuis was. Toen ik naar mijn gate liep stond daar een bord met mijn vluchtnummer en Amsterdam. Ik weet nog zo goed hoe het voelde. Het voelde of ik bijna thuis was. Na een vlucht van 4 uur met bevroren voeten, wat slapen en films kijken lande ik om 16:28 op Nederlandse bodem. Het voelde als thuis komen. Het groene platteland met windmolens, dat was het eerste wat ik zag. Nog steeds voelde het zo dubbel om terug te zijn. Toen ik uit het vliegtuig stapte werd het helemaal koud het voelde als min 20 brrr. Hoe dichter ik naar de bagage band liep hoe harder ik begon te huilen, ik wilde iedereen zo graag na zo lang in mijn armen sluiten. Mijn bagage kwam al vrij snel en kon ik eindelijk door die deur waar iedereen op me stond te wachten. In een woord een warm welkom thuis. Mijn moeder had zelfs een boterham met kaas meegenomen. Wat was dat lekker, maar ondertussen voelde ik me ook verwend.
Tijdens de auto reis naar huis kakte ik echt in. Dat was het zwaarste deel van de hele reis. Al dat ‘normale’ dat op me afkwam. Eenmaal thuis snel gaan slapen. De zondag heb ik m’n familie en vrienden allemaal eindelijk weer gezien, zo fijn al die mensen die achter mijn keuze staan.
De nieuwe week begon ik alweer met school. Ik wilde wel maar achteraf was het geen goed idee. Het maakt zoveel indruk om na z’n lange tijd weer terug te zijn. Ik dacht dat het zo ‘gewoon’ zou zijn, maar dat was het totaal niet. Nog steeds vind ik de supermarkt een vreselijke plek om heen te gaan. Mensen zijn verwend in mijn ogen en zijn nooit tevreden met wat ze hebben er is altijd iets.. Zelf maak ik ook deel uit van die mensen alleen kijk ik er nu met een ander oog naar en leef ik anders. Zo koop ik minder of kan ik geen eten meer weggooien. Dan maar droog brood is niks mis mee.
Toen ik twee dagen terug was vroeg een docent mij welke shock groter was van Nederland naar Oeganda of andersom? Ik antwoordde van Nederland naar Oeganda. Nu ik beter daar een antwoord op kan geven vind ik de shock van Oeganda naar Nederland groter. Zoals ik al vertelde je denkt dat alles weer gewoon is, maar dat is totaal niet zo. Ik ben alles anders gaan zien vooral in de kleine dingetjes. En nog steeds en soms erger ik me dan aan mezelf terwijl het gewoon verwend gedrag van mezelf is.

Vandaag ben ik meer dan een maand alweer terug. Het voelt nog zo kort geleden en de wil om terug te gaan is niet weggegaan.
Het ergste wat ik meegemaakt heb is toch wel de jongen waar ik alles voor deed en uiteindelijk overlijd (dit verhaal staat in de blog “keep smiling everyday!”)
Het leukste wat ik vond van de afgelopen 6 maanden vind ik heel moeilijk te zeggen. Ik denk dat ik alles van mijn hele reis leuk gevonden heb. In het begin had ik wel wat heimwee, maar daar heb ik mee gedeald.

Mensen zeggen dat ik het toch maar even alleen geflikt heb. Daar zit ook een ander kantje aan. Zonder de twee meisjes waar ik drie maand mee heb gezeten weet ik niet of ik wel zolang was gebleven en echt eruit had gehaald wat er in zat, mijn super lieve en leuke collega’s in het ziekenhuis lieten mij op me gemak voelen en waren er voor me wanneer het te moeilijk werd, maar ook zeker alle mensen om me heen in Nederland. Voor ik weg ging, de tijd in Oeganda en toen ik weer terug was in Nederland. En al de lieve reacties op me blog makten me weer blij en gaven kracht.

Bedankt allemaal voor het lezen van mijn blog en de lieve reacties. Jullie zullen snel van mij horen :). Mijn tijd in Oeganda was UNFORGETTABLE!

Heel veel liefs van mij