De eerste dagen

Lieve allemaal,

Het is weer tijd voor een blog. Als ik zo de berichten hoor vanuit Nederland heb ik niets te klagen en is het best aangenaam hier. 

Waar zal ik eens beginnen.. Ik lig in mijn bed met een zaklantaarn zonder stroom en er loopt een beest door het guesthouse. Beter moment om een blog te schrijven is er bijna niet haha. Gelukkig kan ik om alles nog wel lachen, maar het zijn de minder leuke dingen. Achja het hoort erbij en ik ben wel wat gewend na die 6 maanden. 

Woensdag begon mijn reis. Ik vloog samen met een vriendin die ik had ontmoet de vorige keer. Alleen zei woon in Oeganda en was voor vakantie in Nederland. Het was fijn om samen te reizen zo hadden we toch elkaar om even tegen te praten. Na een vlucht van z’n 11 uurtjes lande we op Entebbe. M’n visum had ik zo en op mijn bagage moest ik even wachten. Toen we beiden alles hadden stond haar vriend ons op te wachten. Toen ik naar buiten stapte en die lucht rook van verbrand afval dacht ik heerlijk ik ben terug! Het voelde of ik er pas drie weken weg was. Ik genoot zo van het ritje naar Kampala. Alles weer wat ik om me heen zag zo normaal voelde het. We haalden wat eten en gingen naar haar huis. Daar verbleef ik mijn eerste nachtje. Na uitslapen (8:00 wakker) door geklus van de bouwvakkers friste ik me op en maakte ik me rustig aan klaar om naar Nkokonjeru te gaan. Het dorp waar ik 6 maand had gewerkt. 

Eenmaal na een lange reis was het 17:00 dat ik aan kwam. Ik stapte in town uit om internet te regelen bij het kraampje waar ik het altijd kocht. Ze kenden me allemaal nog en waren blij me te zien. Daarna reden we het terrein van het ziekenhuis op. Alle ogen waren ineens gericht op de auto. En wat werd ik warm verwelkomt. Zo liefdevol! Ik had amper de tijd om m’n koffers in het gastenhuis te zetten. Ik praatte uren en uren met mijn collega’s en Teo kwam een bord vol cassave brengen, LOVE IT! Ik heb er drie dagen van gegeten. Ik praatte met Teo tot laat in de avond tot ik ging slapen. 

De volgende ochtend had ik lekker uitgeslapen. Ik kwam er S ochtends achter dat ik helemaal niks aan m’n koffers had gedaan. Ik had eerlijk gezegd er ook geen zin in en het was te klein. Ik moet deze keer ook zelf m’n eten koken dus ik ging rond 13:00 met Teo naar Mukono om het een en ander te kopen. Daarna at ik een lekkere lunch en ging terug naar the village. Het voelde allemaal weer zo gewoon en wat voelde ik me gelukkig zeg om weer terug te zijn in Oeganda. Die hele taxi’s die weer vol gestouwd werden met mensen waar ik zelf gewoon tussen zit. Bizar als je er te veel over na denkt maar wat genoot ik weer. Na zelf wat spaghetti gekookt te hebben ging ik vroeg op bed. De tomaten durfde ik niet goed te eten dus had ik ze maar door de spaghetti heen mee gekookt haha. 

Zaterdag ochtend ging ik naar kampala. Het was iets later geworden dan gepland dus ik had er 4 uur over gedaan, omdat er veel verkeer was. Eindelijk aangekomen in kampala pakte ik mijn eerste boda. Genieten om zo tussen de lokale bevolking te zijn. Eenmaal bij m’n hotel aangekomen herkenden ze me daar ook nog. Blijkbaar toch een indruk achter gelaten. Nadat ik ook met hen had bij gepraat ging ik naar een van m’n Lievelings plekjes. Het zwembad waar het net een paradijs is en ik maximaal kan ontspannen. 

Weer terug bij mijn hotel maakte ik me klaar. Ik had een heerlijke pizza gegeten. Verder had ik een hele gezellige avond met een wijntje erbij. Een echt vakantie gevoel. 

Helemaal tot rust gekomen en nog een drankje te hebben gedaan met een vriendin ging ik terug naar the village. Weer heerlijk lang over gedaan. Eenmaal weer terug m’n koffers een beetje opgeruimd en gesorteerd. En ik had nog wat Chicken soep gemaakt. Tot er tot m’n grote angst een een of ander soort achtig muis door het huis rende had ik het gehad. Ik maakte me klaar voor bed toen vervolgens er ook geen stroom was. Kortom in the village is het wel back to the basics. Het heeft eerlijk gezegd ook wel wat. Ik ga gauw mijn ogen sluiten met pasgeboren baby’s die huilen op de achtergrond. En morgen ga ik voor het eerst weer werken in het ziekenhuis. Heel benieuwd hoe dat zal zijn met een diploma verpleegkunde deze keer op zak. 

Wat ik bijna helemaal vergeet te vertellen is dat mijn pakketje die m’n familie had opgestuurd in de tussentijd eindelijk in Oeganda aangekomen was. Ik had dus nog een kadootje uit te pakken. Al vast de helft gejat. Zo hadden ze een lege tube terug gedaan waren alle kerst kaarten geopend en in verkeerde enveloppen terug gedaan. En de in houd van mijn sinterklaas Kadootje was gejat. Ach wat wil je ook. Wel bedankt allemaal voor de lieve kaartjes!

Jullie horen snel weer wat van mij!

Liefs van mij uit Oeganda  

Ready to go

Lieve allemaal,

Nog een paar uur en ik zit in het vliegtuig richting Oeganda!

Pas 165 dagen terug van m’n vorige avontuur, maar ik kon niet wachten om weer heen te gaan. Het bleef kriebelen en ik had toen ik amper twee maanden terug was m’n tikets alweer geboekt.

Deze keer ga ik voor drie weekjes. Ik kon helaas niet langer vanwege werk.

Wat ik precies deze keer ga doen en mee zal maken is mij ook deels nog een raadsel, maar ik zal jullie zeker weer op de hoogte houden via mijn blog. Waar al mijn avonturen weer in detail zijn te vinden.

Woensdag 25 juli was een datum waar ik al maanden naar uitkeek die uiteindelijk weken werden. Wat heb ik er veel zin in! En eindelijk is het zover.

Maandag was m’n laatste werkdag en tussen mijn drukke leven door mijn koffers ingepakt haha. En dat ging natuurlijk weer... chaotisch. Juist ja.. Maar goed hopelijk zit alles in m’n koffers wat ik nodig heb dan kom ik drie week wel door.

Wat ga ik nu eigenlijk met een ander gevoel heen dan de vorige keer. Ik kom er wel achter dat ik stukjes mis van de vorige keer. Het zal die druk wel zijn geweest. Deze keer ben ik blij en niet verdrietig. Ik weet grotendeels wat me te wachten staat en niet dat totale onbekende wat me vorig jaar te wachten stond.

Nou nog even en ik stap mijn vliegtuig in. Jullie horen heel snel weer wat van mij. Ik ga ervan genieten!

Liefs van mij uit het tropische Nederland

UNFORGETTABLE!

Lieve allemaal,

Dit zal helaas mijn laatste blog zijn over deze afgelopen periode. Een ding is zeker het zal nog lang niet de laatste blog zijn over mijn avonturen in Oeganda.

Wat ik de afgelopen 6 maanden heb meegemaakt, hebben mij gemaakt zoals ik nu ben. En daar ben ik onwijs trots op. Ik heb een ander stuk van mijn hart gevonden. De liefde voor mijn werk in Oeganda. Dat is dan ook de reden waarom ik in de toekomst nog zeker terug zal gaan. Mijn zelfvertrouwen heeft een enorme boost gekregen door dit avontuur. En mijn persoonlijke ontwikkeling ook. Ik zal iedereen die naar mijn ervaringen vraagt, vertellen dat als je de kans hebt die moet grijpen. Ik heb zoveel twijfels, gemengde gevoelens en onzekerheden gehad voordat ik weg ging en ook de 6 maanden waren niet bepaald makkelijk maar tot vandaag heb ik er geen moment spijt van gehad.

Waar moet ik beginnen? Ik weet zeker dat deze laatste blog lang gaat worden. Na het schrijven van mijn laatste blog braken echt die laatste dagen aan. Ik vond het moeilijk en had eigenlijk de hele donderdag en vrijdag z’n beetje zitten huilen. Donderdag was mijn laatste werkdag in het ziekenhuis en het was het laatste moment dat ik al mijn collega’s zag. De hele dag liep ik met een brok in mijn keel en de plakkerige rijst met bonen kreeg ik tijdens mijn lunch amper door mijn keel. Ik wist dat wat ik in 6 maand opgebouwd had de volgende dag allemaal zou achter laten, ik had inmiddels een leven hier opgebouwd waar ik zo gelukkig was. Aan het einde van de dag was er nog een meeting. Ik had besloten om hier bij te zijn, omdat ik dan alle collega’s echt voor de alles laatste keer kon zien. Die lieve woorden die de non over me sprak en hoe dankbaar zal ik nooit vergeten. Iedereen wilde dat ik graag nog wat ging zeggen dus zei ik maar “thank you” met stromende tranen haha. Wat ik gezien en geleerd heb in het ziekenhuis en hoe lief alle collega’s waren, echt geen woorden voor.

Vrijdag moest ik voor m’n gevoel nog een keer terug naar het ziekenhuis om nog even dag te zeggen, die laatste uurtjes braken aan in Oeganda. De non gaf me nog een klein kadootje, super lief! Ik voel me ook hartelijk welkom om terug te komen.
Na veel huilen stopte ik eindelijk toen ik een vriend uit Kampala zag die mij en al mijn spullen mee nam. Zoveel was er niet meer over, want ik had de afgelopen dagen eigenlijk alles weg gegeven wat ontzettend goed voelde. Ik heb namelijk thuis nog een kleding kast vol dus kon ik hier wel zonder mee.

Eenmaal ik de auto was het huilen eindelijk gestopt. M’n collega’s grapten al dat ik wel kon uitdrogen met al dat gehuil. Ik ging naar Kampala om daar de avond met wat vrienden door te brengen. Een onwijs gezellige avond en een lekkere pizza. We hadden zelfs nog een drankje gedaan in een van mijn favoriete clubs. Rond een uurtje of 1 vertrokken we richting Entebbe, het vliegveld. Eenmaal daar voelde alles zo raar, ik wilde niet weg. Het was zo dichtbij dat ik mijn familie en iedereen weer zou zien. Had ook nog een probleempje bij de douane, want ik had mijn schaar in mijn handbagage laten zitten.. oeps. Gelukkig met lief kijken kon ik zo doorlopen zonder schaar, normaal zat er een flinke boete aan.
4:15 boarden werd 5:45 boarden de zon kwam dus alweer op toen mijn vliegtuig opsteeg. Dat was wel weer even een momentje om een traantje weg te pikken, maar ik wist zeker dat ik snel terug zou komen en zo iets moois had meegemaakt de afgelopen tijd.

De reis viel me best mee en ging voor mijn gevoel sneller dan de heen reis. Met zoveel vertraging viel het wachten dus ook mee in Istanbul. Op Istanbul bevroor ik al bijna. Ik had WiFi gevonden om even thuis te laten weten dat ik op Istanbul was en bijna thuis was. Toen ik naar mijn gate liep stond daar een bord met mijn vluchtnummer en Amsterdam. Ik weet nog zo goed hoe het voelde. Het voelde of ik bijna thuis was. Na een vlucht van 4 uur met bevroren voeten, wat slapen en films kijken lande ik om 16:28 op Nederlandse bodem. Het voelde als thuis komen. Het groene platteland met windmolens, dat was het eerste wat ik zag. Nog steeds voelde het zo dubbel om terug te zijn. Toen ik uit het vliegtuig stapte werd het helemaal koud het voelde als min 20 brrr. Hoe dichter ik naar de bagage band liep hoe harder ik begon te huilen, ik wilde iedereen zo graag na zo lang in mijn armen sluiten. Mijn bagage kwam al vrij snel en kon ik eindelijk door die deur waar iedereen op me stond te wachten. In een woord een warm welkom thuis. Mijn moeder had zelfs een boterham met kaas meegenomen. Wat was dat lekker, maar ondertussen voelde ik me ook verwend.
Tijdens de auto reis naar huis kakte ik echt in. Dat was het zwaarste deel van de hele reis. Al dat ‘normale’ dat op me afkwam. Eenmaal thuis snel gaan slapen. De zondag heb ik m’n familie en vrienden allemaal eindelijk weer gezien, zo fijn al die mensen die achter mijn keuze staan.
De nieuwe week begon ik alweer met school. Ik wilde wel maar achteraf was het geen goed idee. Het maakt zoveel indruk om na z’n lange tijd weer terug te zijn. Ik dacht dat het zo ‘gewoon’ zou zijn, maar dat was het totaal niet. Nog steeds vind ik de supermarkt een vreselijke plek om heen te gaan. Mensen zijn verwend in mijn ogen en zijn nooit tevreden met wat ze hebben er is altijd iets.. Zelf maak ik ook deel uit van die mensen alleen kijk ik er nu met een ander oog naar en leef ik anders. Zo koop ik minder of kan ik geen eten meer weggooien. Dan maar droog brood is niks mis mee.
Toen ik twee dagen terug was vroeg een docent mij welke shock groter was van Nederland naar Oeganda of andersom? Ik antwoordde van Nederland naar Oeganda. Nu ik beter daar een antwoord op kan geven vind ik de shock van Oeganda naar Nederland groter. Zoals ik al vertelde je denkt dat alles weer gewoon is, maar dat is totaal niet zo. Ik ben alles anders gaan zien vooral in de kleine dingetjes. En nog steeds en soms erger ik me dan aan mezelf terwijl het gewoon verwend gedrag van mezelf is.

Vandaag ben ik meer dan een maand alweer terug. Het voelt nog zo kort geleden en de wil om terug te gaan is niet weggegaan.
Het ergste wat ik meegemaakt heb is toch wel de jongen waar ik alles voor deed en uiteindelijk overlijd (dit verhaal staat in de blog “keep smiling everyday!”)
Het leukste wat ik vond van de afgelopen 6 maanden vind ik heel moeilijk te zeggen. Ik denk dat ik alles van mijn hele reis leuk gevonden heb. In het begin had ik wel wat heimwee, maar daar heb ik mee gedeald.

Mensen zeggen dat ik het toch maar even alleen geflikt heb. Daar zit ook een ander kantje aan. Zonder de twee meisjes waar ik drie maand mee heb gezeten weet ik niet of ik wel zolang was gebleven en echt eruit had gehaald wat er in zat, mijn super lieve en leuke collega’s in het ziekenhuis lieten mij op me gemak voelen en waren er voor me wanneer het te moeilijk werd, maar ook zeker alle mensen om me heen in Nederland. Voor ik weg ging, de tijd in Oeganda en toen ik weer terug was in Nederland. En al de lieve reacties op me blog makten me weer blij en gaven kracht.

Bedankt allemaal voor het lezen van mijn blog en de lieve reacties. Jullie zullen snel van mij horen :). Mijn tijd in Oeganda was UNFORGETTABLE!

Heel veel liefs van mij

Laatste blog vanuit Oeganda

Lieve allemaal,

Dit zal mijn laatste blog vanuit Oeganda zijn. In Nederland zal ik er ook nog een voor jullie maken, om te laten weten hoe het avontuur eindigt en hoe het weer is om in de Nederlandse cultuur te zijn. Ook zal ik in mijn laatste blog een terugblik doen op mijn afgelopen 6 maanden. Ik wil namelijk echt nog vol genieten van mijn laatste 5 dagen. Mijn droom is uitgekomen! Als ik weer eens terug ga zal ik zeker weer een blog bijhouden voor jullie.

Afgelopen woensdag hebben de meiden en ik samen met Henk van Travel 4 change en een vriend de app uitgeprobeerd die hij heeft opgezet en gefilmd en foto's gemaakt van wat wij eigenlijk doen. Ook weer een leuke ervaring. We waren binnen 45 minuten alweer klaar. Dus gingen we mee op avontuur. Zo gingen we even op bezoek bij een oma waar we local food kregen zoals casave (gekookt), meat en jam. Was wel echt avontuurlijk en erg lokaal. Vervolgens gingen we nog even bij een speeltuin kijken en reden we de richting van jinja op om bij een lodge heerlijk te lunchen. Z'n lekker stukje vlees gegeten.. uiteindelijk waren we rond 18:00 weer terug in de village. We zaten helemaal vol van de lunch. Woensdag avond vroeg op bed gegaan.
Donderdag fris en fruitig begon ik weer aan mijn werk in het ziekenhuis. Vrijdag kwam er een klein meisje binnen met allerlei brandwonden.. Tsja hoe ze het krijgen om aan een motor uitlaat te branden weet ik nog niet helemaal. Aan de wonden van de patiënten te zien lijkt het wel of de boda dan weg rijd. Vrijdag na het werk in het ziekenhuis ben ik samen met de meiden vertrokken naar Kampala om mijn laatste weekend door te brengen. Vrijdag avond een gezellige avond gehad.
Zaterdag ging ik met de meiden naar het zwembad in Kampala, echt mijn favoriete tot rust komen plek! Lekker nog even bij gekleurd en verbrand om iedereen straks jaloers mee te maken. Wel gek idee dat het op dat moment bij jullie sneeuwde terwijl ik aan het zwembad lag. Zal het weer ook wel gaan missen haha. Zaterdag avond nog een gezellige avond gehad met wat vrienden. Het was de laatste keer allemaal dus was ook wel een beetje emotioneel dus eindigde wat een stapavond moest worden in een avond vroeg op bed. Zondag nog even lekker geluncht met de andere meiden en ze de plekjes wat laten zien in Kampala. Tijdens onze lunch met een heerlijke ice tea waren we helemaal aan het wegsmelten en fantaseren over de lekkere cakes waar we naast zaten.. (zie de foto hieronder). Je kan het wel begrijpen, maar ik hield me in :). Eenmaal terug in de village na het diner lekker vroeg op bed gegaan.
Vandaag weer een dagje in het ziekenhuis gewerkt. M'n uren voor stage heb ik al dik gehaald, maar vind het werken zo geweldig dat nog door ga werken tot donderdag. Vandaag was weer een drukke dag met veel patiënten, heerlijk want dan vermaak ik me het meest. Vanmiddag kwam er een vrouw binnen die al bijna aan het einde van de bevalling was, maar complicaties kreeg in een clinic. Het zag er echt horror uit hoe een vrouw uit de auto werd gesleurd op de brancard. Met de baby er bijna helemaal uit en overal bloed. De baby moest toch met een keizersnede gehaald worden. Gelukkig toen ik later langs de operatiekamer liep hoorde ik een baby alleen maar huilen en dacht ik volgens mij leeft de baby gelukkig nog. Aan het einde van de middag kwam er een spoedgeval binnen. Het is bijna wel te raden. Een jongen gevallen van de boda. Overal wonden ook zijn hoofd. De laatste tijd zie ik wel veel hoofdwonden. Maar goed de jongen kon gelukkig nog praten. Het was een patiënt die het niet eens was met de dokters en verpleegkundigen. Die heb je natuurlijk ook. Niks mis mee, maar daardoor konden we niet altijd ons werk doen. Achteraf bleek ook nog dat de jongen geen geld had dus konden zijn wonden niet gehecht worden. Hoe het verder met hem afloopt weet ik niet. Toen ik keek hoe laat het inmiddels was schrok ik. HALF 7 ik maakte dat ik naar huis kwam. Ging wassen, eten en lig nu op bed mijn blog te schrijven. Zo maar gaan slapen, want energie is ook een belangrijk onderdeel om vol te genieten.

Dit was mijn laatste blog vanuit Oeganda voor nu.. tot snel allen.

Veel liefs uit Oeganda

Gelukkiger dan ooit!

Lieve mzungu's,
Nog 10 dagen.. het begint nu al emotioneel te worden haha. Zo moest ik gister middag de hele tijd huilen, omdat ik zo gelukkig ben en goed nieuws gekregen had. Het afscheid komt nu zo dicht bij. Ik kan bijna m'n boterham met kaas eten & m'n Hollandse snacks hmmm..

We zijn al weer ander halve week verder na mijn laatste blog, maar ik zal bij vorige week maandag beginnen. Na een half dagje werken in het ziekenhuis voelde ik me toch niet helemaal fit en adviseerde de dokter me om te gaan rusten. Nou zo als mensen weten dat is dus totaal niet mijn ding. Ik werd letterlijk er alleen maar zieker van. Dinsdag voelde ik me zo ziek en zwak en liet ik het toch maar even checken en ja hoor een luchtweg infectie. Het zat me allemaal even niet mee. Vervolgens lag ik woensdag al 3 dagen alleen maar in mijn bed waar ik echt zieker van werd. Ik had dus bedacht om dan maar even een paar uurtjes in het ziekenhuis bij m'n collega's te zijn. Dat deed me echt goed en ik knapte er van op. Donderdag dus maar gewoon een half dagje gewerkt. Dat was gewoon het beste medicijn wat op dat moment hielp om beter te worden. Donderdag kwam de jongen van de week ervoor. De andere jongen van het ongeluk. Hij kwam om zijn hechtingen te laten verwijderen. Ik zag aan zijn naam dat hij het was, maar aan zijn gezicht had ik het niet herkend. Zijn gezicht was eigenlijk totaal verminkt.. maar wat heeft deze jongen zoveel geluk gehad. En weer was het best moeilijk om de tranen te bedwingen. Het was mooi om deze jongen zo te zien met zoveel geluk. Hij heeft er zo goed als geen inwendig letsel aan over gehouden. Ook met hem had het anders af kunnen lopen zoals met zijn vriend..
Vrijdag was ik ook een halve dag aan het werk. Het was een public holiday dus de studenten waren er niet en er waren over de hele dag twee patiënten geweest. Voor de rest had ik veel gelachen met mijn collega's. Ik had besloten om nog even een nachtje in Nkokonjeru te slapen.
Zaterdag morgen ging ik vroeg weg richting Kampala. Na een beetje file was ik rond een uurtje of elf in Kampala. Daar zaten de twee nieuwe meisjes uit Nederland te wachten op hun taxi. De meisjes zijn nieuwe vrijwilligers die in het ziekenhuis en wondzorg project komen werken. Fijn dat ik ze nog even ontmoet had. Het weekend heb ik lekker even mijn eigen ding gedaan en tot rust gekomen. Zondag had ik heerlijk een lunch bij de KFC gegeten en een pizza gekocht voor mijn collega. Terug in de village zag ik de nieuwe meiden weer. Leuk om ook hun eerste belevingen te horen en weer wat gezelschap. Later kwam Joel (mijn favoriete collega) zijn pizza halen. Hij had een stukje en proefde wat Nederlandse snoepjes van de meisjes. Hij genoot zo en heeft me wel 100 keer bedankt. Ik ga hem echt missen wat een vrolijke man. Ik heb hem nog nooit chagrijnig gezien en geloof me, die Oegandezen kunnen er soms wat van haha.
Gelukkig voelde ik me inmiddels alweer stukken beter zondag avond. Na even een tijdje veel pech begon er weer een nieuwe week.
Maandag kon ik eindelijk weer aan mensen echt laten zien wat me hier zo blij maakt. Ik mocht de meisjes mee nemen naar het ziekenhuis en introduceren. Geweldig, want wat geniet ik zo van mijn werk. En dat is dan fijn om aan anderen te kunnen laten zien. Maandag middag ging ik de meiden introduceren in het wondzorg project in town. Er kwamen niet heel veel mensen z'n 10. Maar ik had ze voldoende geïntroduceerd.
Dinsdag was weer een dagje in het ziekenhuis aan het werk. De meisjes gingen rond 2 uur weg, want ze waren moe en verveelden zich een beetje. Ik moest blijven, want had een telefoon gesprek met mijn leraar voor mijn eindgesprek. Mijn eind gesprek ging super goed ik zal meteen het goede nieuws maar brengen. Ik heb mijn stage met een dikke goed gehaald!!! HAPPY ME! De sister mijn begeleidster de afgelopen 6 maand in het ziekenhuis zei zulke lieve dingen over me tegen me leraar wat me liet huilen. Zo lief en puur en ik herkende mezelf erin. Toen de dokter even met mijn leraar aan het praten was vroeg de sister waarom moet je huilen? Ik zei dat ik me zo gelukkig voelde en zoveel van mijn werk hier hou. Ik vertelde haar dat ik misschien nog nooit zo gelukkig in mijn leven was geweest. Het emotioneerde me gewoon. Het was natuurlijk ook gewoon wel even alles bij elkaar haha. Later toen we klaar waren met het telefoon gesprek knuffelde de sister me helemaal, ze gaf me een kus op me wang en ik voelde gewoon die dankbaarheid en trots. Zoiets zullen ze hier niet snel laten merken. Maar dit kwam zo puur uit haar. Ik ben gelukkiger dan ooit!

Dit vind ik voor nu een mooi iets om mee af te sluiten. Wat ik vandaag jen gedaan en hoe mijn laatste weekend gaat worden aankomend weekend vertel ik in mijn volgende blog. Nog even..

Heel veel liefs van mij

Keep smiling everyday!

Lieve allemaal,

Zo ik blijf het maar zeggen, maar dat einde komt zo dichtbij. Hoe dichter het bij komt hoe erger alle gevoelens door mijn hoofd vliegen. Wil ik naar huis? Wil ik langer blijven? Moet ik dit moois voor altijd achter me laten? Nou de laatste vraag is zeker een NEE. Wat ik hier heb meegemaakt blijft m'n hele leven bij. En ik weet zeker dat ik nog eens terug zal gaan.

De week was minder waar zal ik eens beginnen.. gewoon bij de maandag. Ik kwam aan bij het ziekenhuis waar ineens allemaal nurse studenten rondliepen in hun groene pakjes. Ik had ze vorige week gemist. Ze komen drie weken hun stage lopen in het ziekenhuis. Heel leuk en ik zie er wel weer een uitdaging in zoals met de hospital day. Al zijn ze niet allemaal even serieus en begon ik me eigenlijk ook wel een beetje te irriteren. Er was geen werk genoeg en ik zag dat ze niet altijd in het belang van de patiënt dachten. Ik snap allemaal dat ze graag willen leren, maar met z'n 5e om een patiënt staan en degene die werkt geen eens ruimte heeft om zijn werk te doen. Hmm.. maar goed. Ik zag vooral jonge meiden die gezellig op een pop aan het oefenen was. Zo herkende ik mezelf er in. Maar dit is toch wat serieus op een echte patiënt..
Woensdag was weer z'n dag heg was rustig en we was gewoon geen werk. Ik was even met een collega mee gegaan naar de afdelingen. Vervolgens liepen we terug naar de eerste hulp waar ik werk en rende er een collega door de gang ACCIDENT!! Toen ik de hoek om liep en mijn collega riep pas op bloed! Lag er een plas met bloed die met drupjes bloed naar de patiënt toe liep. Inmiddels zat er al bloed aan mijn schoenzolen, want het was niet meer te ontwijken. Toen ik aan gelopen kwam zag ik een complete gaos. Iets wat je meer alleen in films kan zien. Dit beeld zal ook niet snel van mijn netvlies verdwijnen. Er lag een patiënt in de injectie kamer vol bloed en bloed aan het overgeven. Toen liep ik de andere hoek om en zag ik een patiënt op de brancard. Voor ik überhaupt wat gezien had riep mijn collega. "Larissa doe je uniform uit en doe een schort aan" zo gezegd zo gedaan. Toen ik terug gelopen kwam en enigszins geschokt was van de andere patiënt en bibberende handen had. Zag ik pas hoe erg de patiënt op de brancard er aan toe was. Hij bloedde letterlijk dood, alles zat onder het bloed. Onder de brancard lag gewoon een flinke plas bloed. Ga na dat deze patiënt er nog geen 5 minuten lag. De helft van de studenten stonden met mij collega wat te prutsen wat ik niet langer aan kon zien. Ik dacht ik ga er voor en ik doe wat ik kan als verpleegkundige. En wat was ik weer verbaasd over mijn eigen kennis. Ik nam de leiding en stuurde iedereen aan. Ik zal maar niet helemaal ingaan op de details wat we hebben gedaan. Ik kwam er achter dat de jongen van 17 5,6 schedel fracturen had. Ik voelde het gewoon verkeerd staan en het hoofd was gewoon zacht. Je doet wat je kunt en werkt met alles wat je in je hebt op z'n moment maar helaas heeft de jongen het niet mogen redden.. Zelf denk ik dat hij het in Nederland met wel alle middelen ook niet gered had. Vrij snel kon ik het naast me neer leggen en professioneel mee omgaan. Ik dronk een fanta en dacht het voelt voldaan ik heb gedaan wat ik kon en daar mag ik trots op wezen. De andere jongen leeft nog met allerlei fracturen in z'n gezicht. De jongens waren van een vrachtwagen afgevallen en op hun hoofd terecht gekomen.
Je zou dit soort ongelukken ook in Nederland kunnen zien hoe deze jongens er aan toe waren. Maar het was toch moeilijk om helemaal los te laten. Ik heb veel gezien in de afgelopen 6 maanden maar dit was wel het ergste wat ik meegemaakt heb. In Nederland zou ik na m'n werk lekker even zijn gaan sporten en thuis kom je in een goede situatie terecht. Hier is ook niet alles optimaal als je thuis komt dus is het moeilijk om los te laten al helemaal als iedereen er om je heen in het dorp over praat.
In de avond hadden we de afscheid bbq gepland voor de collega's van de meiden en mij. Super gezellig was het. Een fijne afsluiter van de dag en de tijd met de meisjes. Ik was wel helemaal gesloopt aan het einde. Donderdag zag ik de meisjes voor het laatst en hadden we snel afscheid genomen. Het was gelukkig niet heel emotioneel, want ik kan ze zo opzoeken in Nederland. De dag in het ziekenhuis was wel weer pittig. Zo kwamen er 3 familieleden van de overleden jongen van woensdag binnen. Ze aten niet meer en hadden te veel stress waardoor het ook met hen helemaal mis ging. Uiteindelijk zijn ze allemaal weer naar huis gegaan. Je blijft er wel zo in hangen en toch mee bezig wat er de dag ervoor is gebeurd. Na een vermoeide dag kwam ik eindelijk thuis. Alles was weg van de meiden, het was stil leeg en kaal. Er miste iets en ik had een leeg gevoel na de afgelopen twee dagen. Het diner kwam en moest weer alleen eten... Vrijdag was ik blij om weer op m'n werk te zijn onder m'n collega's. Dat voelt iets minder leeg en alleen. Al zie ik er zo op om ook van hen afscheid te moeten nemen. Dat zal ook nog vast een emotionele boel worden haha. Ik heb z'n respect voor mijn collega's hoe ze met hun werk om blijven gaan. Ze lachen altijd en hebben zoveel liefde voor hen werk ondanks wat ze elke dag weer zien.. het keiharde Afrika.. Ik leer ook zoveel van ze. Keep smiling everyday.
Het weekend was dan ook even rustig doorbrengen in Kampala en veel geslapen en alles laten bezinken. Zondag in de taxi was ik blij om weer naar huis te gaan. Net na Mukono kreeg de taxi chauffeur onenigheid met een auto bestuurder. Dus waren ze wat aan het ruziën achter het stuur waardoor de taxi expres keihard achterop de auto knalde.. AUW! Vervolgens gingen ze het buiten nog even uit vechten. Wat een idioten. Ik was bang en geschrokken dus bleef netjes zitten. Vervolgens had ik veel last van m'n nek, rug en ribben. Met wat gekneusde ribben en flinke pijnstilling gaat het gelukkig beter. Even veel rusten in m'n bed (niks voor mij). Keep smiling everyday :)!

Kortom het was niet helemaal mijn week. Jullie horen snel weer van me!

Veel liefs uit Oeganda

Bij de bbq met onze Oegandese oma en broertje Solomon.

De safari

Hello evreybody,

De tijd gaat de laatste tijd te snel. Nog 23 dagen en ik sta op Nederlandse bodem.

Er zijn inmiddels alweer twee weken voorbij. De eerste week was rustig. De vrijdag ontmoette ik de ouders van Gerke die hier kwamen om haar te bezoeken. Zo brachten ze het weekend met zijn drieën door en kwamen kim en ik even tot rust in Kampala. Heerlijk weer even aan het zwembad liggen zonnen.
Ik had afgelopen week een weekje "vakantie" genomen. Een mini vakantie om de safari eindelijk te doen. De maandag werkten we voor het laatst met zijn drieën aan het windzorg project en konden we de ouders laten zien wat we hier doen voor het wondzorg project. Dinsdag ging de safari van start waar we allemaal naar toe geleefd hadden..

Dag 1
Om 5 uur ging de wekker om de laatste dingen in de tas te doen en te ontbijten, want om 6 uur zou de driver ons oppikken om te vertrekken. Gelukkig hadden we een hele leuke Oegandese driver die arriveerde om 6:45. De safari kon eindelijk beginnen. Zo vertrokken we naar lake mburo. Onderweg hadden we een stop gemaakt op de evenaar om wat drinken te komen en een fotootje te maken. Wel een heel bijzonder moment om even op die lijn van de evenaar te staan. Die hebben we niet in Nederland. Rond 13:00 kwamen we aan bij het park. Toen we het terrein opreden spotte we de eerste dieren al en moest het dak er af en de foto toestellen kwamen te voorschrijn. Ja we hadden twee echte fotografen kim en de vader van Gerke bij ons. Knip knip, "heb jij hem" beetje naar links rechts of naar achteren. Zo ging het, heerlijk om te zien hoe gewild die waren voor een juiste foto. Eenmaal bij de lodge aangekomen kregen we een heerlijke driegangen lunch. Vervolgens konden we even een uurtje bij de tent in de Bush Bush bijkomen in een hangmat. Dat was ook wel even nodig na z'n lange reis. Inmiddels was het 16:00 en gingen we voor een avond drive. We reden naar het park wat 1,5 km verderop lag. Heel wat dieren gespot zo geweldig! De namen moet je mij niet vragen, want die ben ik alweer vergeten. Rond 19:00 waren we weer terug bij de lodge. Na een douche buiten in de bosjes waren we opgefrist en klaar voor een driegangendiner. Een lekkerbekje met saus en gekookte aardappels. Hmmm.. We gingen vroeg slapen, want we waren nog best moe van de reis en de volgende ochtend was weer vroeg.

Dag 2
De wekker ging om 5:30 zo konden we ons klaarmaken en een kopje thee drinken. De nacht was super goed, de bedden sliepen zo heerlijk met een gewoon normaal dekbed. Na het kopje thee stapten we om 6 uur het safari busje in. De driver bracht ons naar een plek waar we de wandeling zouden starten met een gids. We hadden zebra's gespot en nog vele andere dieren. Het was zo geweldig deze wandeling. In de frisse stille ochtend lucht banjeren door het gras opzoek naar dieren. De dieren waren moeilijk te vinden dus besloten we met de gids om op een berg te klimmen om te kijken waar de dieren te vinden waren. Op de berg kwam net de zon zo mooi op WAUW! Het gaf me wel weer even z'n speciale rilling door mijn lichaam. Wat is het toch ook bijzonder om dit mee te mogen maken.
Eenmaal weer onderaan de berg wisten we waar we de dieren moesten zoeken en hebben we heel wat zebra's gespot, zulke mooie besten vind ik zelf. We liepen zo in het wild tussen alle dieren. We kwamen een kamp tegen zoals de gids het noemde. Het waren z'n 30 koeien met twee herders. Het is verboden dat ze daar komen met de koeien maar zelf vind ik het ook de natuur. Mens en dier is de natuur. Deze herders kwamen voor een week daar met de koeien, omdat het gras beter is voor de koeien. Ze hadden niks ze sliepen in de bosjes, aten niets en hadden alleen melk van de koeien.
Terug bij de lodge konden we onze spullen inpakken en vertrokken we om een uurtje of 11. We gingen naar het queen Elizabeth park. Toen we na een mooie reis aankwamen stond ook hier weer een heerlijke lunch op ons te wachten. Een overheerlijk broodje tonijn.. rond 16:30 gingen we weer voor een avond drive. Zo hadden we nog wat dieren gespot waaronder de Afrikaanse olifanten. Wat een beesten maar zo mooi!! Bij een olifant bleven we even staan en kijken met het busje. Het was alleen op de weg die de olifant wilde nemen. De olifant liet wel even zien dat hij er graag langs wilde en begon met z'n rechter voet over de grond te vegen. Toen moesten we dus maar door rijden want hij stampt zo de auto kapot haha. Eenmaal terug werden we weer goed verwend met een heerlijk diner. Trouwens spinazie soep is echt aan te raden.

Dag 3
Deze ochtend drive startte om 6 uur. Het stond een beetje in het teken om een leeuw te gaan spotten. Helaas hebben we deze niet kunnen vinden, maar we veel andere dieren gezien. Het was heerlijk die koude ochtend wind door je haren met een zonsopgang opzoek naar dieren. Omdat we geen leeuw hadden gespot wilde de driver terug gaan voor een ontbijt bij de lodge en na het ontbijt weer verder zoeken. Niemand had bezwaar en zo gingen we na het eten weer op avontuur. En daar was ie! Een leeuw. Alleen konden we hem niet zien, omdat het bosje waar de leeuw in zat niet konden zien. Na wat spelletjes spelen met andere safari busjes zijn we er stiekem met de safari auto op het terrein gegaan allemaal om een leeuw te spotten. Omdat het zo stiekem moest heb ik hem heel eventjes gezien, maar ik heb hem gezien! Dat was toch wel even spannend, maar zo gaaf! Nadat we de leeuw hadden gespot gingen we een boottocht maken om verschillende dieren aan het water te zien. Zo heb ik een echte krokodil gezien..
De avond volgende zoals de anderen met een heerlijke maaltijd.

Dag 4
De laatste dag alweer aangebroken.. We vertrokken vroeg in de morgen om z'n drie kwartier te rijden naar een goed stuk bos. Daar stond een gids op ons te wachten waarmee we het bos in gingen om apen te spotten. We liepen door de struikje het was echt een film. Na een tijdje hadden we eindelijk een chimpansee gevonden, zo gaaf. We horden meer chimpansees 3 moeders met baby's, dat wilde we zo graag zien dus gingen we recht door de bosjes, struiken en oerwoud heen. Heel gaaf die ervaring! Uiteindelijk werd het later en later en moesten we weer terug, want de reis naar jinja zou zeker nog wel 8 uur duren. We hebben we uiteindelijk bijna 10 uur over gedaan met een lunch onderweg.
In jinja aten we een burger en ging het lichtje al snel uit. We waren helemaal gesloopt van onze leuke safari.

Zaterdag gingen we jinja nog even in en voor de rest rustig aan gedaan. Van het uitslapen kwam al niet heel veel vanwege het ritme dat we inmiddels hadden. Zaterdag avond gingen we dan wel nog de laatste avond uit met z'n allen. Weer een grote gezelligheid was dat.
Zondag werden we wakker in een wat luxere kamer dan normaal, want we hadden ratten in onze dorm room. Zondag gingen we weer even lekker bij bruinen aan het zwembad ik jinja. Rond 16:00 gingen we weer terug naar the village. Want maandag stond ons werk gewoon weer op ons te wachten. Daar ga ik nog even vol van genieten!!

Tot snel allen & de foto's komen zo snel mogelijk bij de foto's.

Veel liefs van mij

Happy new year!

Lieve allemaal,
En toen zaten we alweer in januari 2018.. Wat gaat de tijd toch hard, nog minder dan 6 weken en ik ben weer in Nederland. Het gevoel is dubbel. Eigenlijk wil ik nog niet naar huis, want het is zo bijzonder en leuk hier. Aan de andere kant begin in nu aan de laatste lootjes en die zijn toch best wel pittig. Wat zou ik graag een boterham met kaas eten of aardappels met een stukje vlees.. of mijn bed met mijn dekbed, een bank om na werk even op te liggen en familie en vrienden. Zo kan ik nog heel wat opnoemen.

Het jaar 2017 begon voor mij als een gewoon jaar tot februari aanbrak. Ik besloot om voor mijzelf te kiezen en een droom die ik als klein meisje al had waar te gaan maken. M'n Engels was slecht maar daar had ik wel vertrouwen in dat, dat wel goed zou komen in Afrika. Het besluit om dit te doen heb ik tot de dag van vandaag nog steeds geen spijt van gehad. In maart had ik de tickets geboekt met een meisje van school. Ik had er zin in en het was een fijn idee om niet alleen te hoeven gaan. Tot juli een dikke maand voor ik weg ging vertelde het meisje toch niet te gaan. Wat heb ik een twijfels gehad of ik het in mijn eentje moest gaan doen of niet. Ook van deze keuze om er toch alleen voor te gaan heb ik tot de dag van vandaag geen spijt van. Eerlijk gezegd heeft het me juist goed gedaan om alleen te gaan, want wat heb ik me ontwikkeld de afgelopen tijd. Ik kijk met een zeer goed gevoel naar 2017 een jaar waarin ik veel heb overwonnen. Je moet eerst jezelf tegen komen voordat je het kunt zijn. En die droom die ik waar heb mogen maken mag ik in het begin van 2018 nog steeds voortzetten. 2018 zal een jaar zijn waarin ik terug naar Nederland keer en hopelijk mijn verpleegkunde diploma zal behalen.

Jullie zullen wel benieuwd zijn wat er vorige week zo gaaf was. Ik heb woensdag samen met de dokter heel wat jongetjes besneden. Mijn taak was de assistent. Het was zo geweldig om dit te doen. Ik moest instrumenten vasthouden, verwijderen of aangeven. Het bloed weg halen noem maar op. Na heel vaak gekeken te hebben mocht ik mee helpen. Het was zo gaaf om dit te mogen doen. Die ervaring zal ik niet snel vergeten! Ben inmiddels professioneel assistent geworden haha. Verder was afgelopen week weer normaal al waren er twee patiënten met flinke wonden die behandeld moesten worden.

Vrijdag gingen we naar Jinja voor oud en nieuw wat we in Kampala zouden vieren. Toen we vrijdag aankwamen hebben we lekker een burgertje gegeten en zijn we na een gezellige avond rond 1:00 gaan slapen. We hadden namelijk een groepje Nederlandse meisjes ontmoet die ook wel van een biertje hielden. Zaterdag hadden we even uitgeslapen waar we allemaal even aan toe waren. Na een lunch in town gingen we voor wat ontspanning. We gingen voor een massage aan het water. Heerlijk zo ontspannen! Toen we daar van terug kwamen was ik natuurlijk weer veel te ontspannen en nam ik een duik in de Nile. Tsja wel weer kans op bilharzia.. daarom moest ik ook alleen zwemmen de meisjes waren bang voor de bilharzia. Maar zo als ik in een vorige blog schreef heb ik het er voor over die ervaring is zo onwijs gaaf. En de periode waarin ik weer zo ziek kan worden ben ik weer terug in Nederland waar ik goed behandeld kan worden, dus dat was het risico wel waard vond ik zelf. De avond zijn we heerlijk uit eten geweest met twee ontmoette vrienden. Spareribs gegeten ... overheerlijk. Na een gezellig avondje uiteten gingen we opstap naar een stille disco. Nog nooit van gehoord en de eerste indruk was niet zo leuk. Iedereen danst en er is geen muziek? De ervaring was uiteindelijk super. We hadden toch maar besloten om oud en nieuw in Jinja te vieren, dit was veiliger. Na een latertje werden we de volgende ochtend weer wakker. We hadden er een rustig dagje van gemaakt. S middags ging ik met kim mini golven. We waren gekke backpackers tegen gekomen. Stel je even dit voor: vieze modderige blote voeten, kapotte kleren en de mannen hadden lange baarden zoals sinterklaas en rasta haar.. daar gingen we mee mini golven dat kon niets anders worden dan lol. Aan het einde kon ik m'n ogen niet meer open houden en ging ik even voor een power napje op bed. Na mijn power nap gingen we klaarmaken voor de avond. We aten bij het hostel en deden een drankje en een dansje tot het 22:00 uur was. Toen gingen we naar town om onze party bij de Nile voort te zetten. Bij deze plek zouden we blijven om vuurwerk te zien om 12 uur. De sfeer zat er goed in. Toen riep er iemand 2 minuten jongens dat is het 12 uur!!! Nou toen kwamen de kriebels en was het ineens twaalf uur. HAPPY NEW YEAR!!!! Er ging een beetje vuurwerk de lucht in en dat was het. Het was niet te vergelijken met Nederland. Het was een leuke ervaring, maar het was alsof er een vette party in de zomer was met wat vuurwerk. Later gingen we nog naar een club en hadden we rond 4:00 allemaal wel genoeg gehad en was het tijd om naar het hostel te gaan. Voor dat we er waren was het inmiddels al veel later haha. Het resultaat van een leuk weekend en oud en nieuw was dan wel een katertje.
1 januari was wel een beetje een dip dagje, het was namelijk de verjaardag van mijn vader, maar ik weet zo zeker dat hij trots op mij is!

Ik mis iedereen, maar zie jullie snel!! Voor de geïnteresseerden dit is de link van de blog van de twee andere meisjes die over twee week al terug naar Nederland gaan..
http://ger-kim.reismee.nl

Lieve groet uit Oeganda